1. فَاقِم وَجهَكَ لِلدِّينِ‌حنيفا فِطرت اللّهِ الَّتى فَطَرَ النّاسَ عَلَيها.[1]

2. افَغَيرَ دينِ الله يَبغونَ وَ لَهُ اسلَمَ مَن فىِ السَّمواتِ وَ الارضِ.[2]

3. الَّذينَ امَنوا وَ تَطمَئِنُّ قُلوبُهُم بِذِكْرِالله الا بَذَكرِ اللّهِ تَطمَئِنُّ القُلوبُ.[3]

4. وَ مَن اعرَضَ عَن ذِكرى فَانَّ لَهُ مَعيشَةً ضَنكا.[4]

5. فَذَكِّر انَّما انتَ مُذَكِّرٌ.[5]

6. سَبَّحَ لِلّهِ مافىِ السَّمواتِ وَ ما فى الارضِ.[6]

7. وَاذ اخَذَ رَبُّكَ مِن بَنى‌ادَمَ مِن ظُهورِهِم ذرّيّتهم وَ اشهَدَهُم عَلى‌انفُسِهِم الَستُ بِرَبِّكُم قالوا بَلى شهدنا.[7] وَ الَّذينَ امَنوا اشدُّ حُبا لِلّهِ.[8] و[9]

عمومى بودن حس دينى‌

ويليام جيمز بنابر نقل اقبال مى‌گويد:

«انگيزه نيايش، نتيجه ضرورى اين امر است كه در عين اينكه در قوى‌ترين قسمت از خودهاى اختيارى و عملى هر كس خودى از نوع اجتماعى است، باوجود اين، مصاحب كامل خويش را تنها در جهان انديشه (درون انديشى) مى‌تواند پيدا كند ... اغلب مردم، خواه به صورت پيوسته و خواه به صورت تصادفى در دل خويش به آن رجوع مى‌كنند. حقيرترين‌فرد برروى زمين با اين توجه عالى، خود را واقعى و با ارزش احساس مى‌كند.»[10]

ويليام جيمز درباره عمومى بودن اين حس در همه افراد چنين مى‌گويد:

«احتمال دارد كه مردمان از لحاظ درجه تأثير پذيرى از احساس يك ناظر درونى در وجودشان با يكديگر اختلاف داشته باشند. براى بعضى از مردم بيش از بعضى ديگر اين توجه، اساسى‌ترين قسمت خودآگاهى را تشكيل مى‌دهد. آنان كه بيشتر چنين هستند محتملًا

[1] - روم، 30.

[2] - آل‌عمران، 78.

[3] - رعد، 28.

[4] - طه، 124.

[5] - غاشيه، 21.

[6] - حديد، حشر، صف، 1.

[7]- اعراف، 172.

[8]- بقره، 161.

[9]- مجموعه آثار، ج 6، ص 939.

[10]- مجموعه آثار، ج 2، ص 278 و احياى فكر دينى، ص 105.