بگويد من تصور صد پاره زر مسكوك دارم، پس صد پاره زر مسكوك در بغل دارم. (ريشه همه اينها اين شد كه ما چون تصور ذات كامل را داريم، پس او وجود دارد. مى‌گويد عجب حرفى است! اين دليل نمى‌شود كه چون ما تصور مى‌كنيم، او وجود دارد). البته ممكن است شما صد پاره زر مسكوك داشته باشى امابسيار فرق باشد بين انديشه تا وصول، همچنين وجود ذات كامل را منكر نيستيم اما تصورش مستلزم وجودش نيست.»[1] و[2]

[1] - جملات داخل پرانتز از استاد است.

[2] - مجموعه آثار، ج 6، صص 215- 216.