مورد چگونگى صرف دوران جوانى است. در اين مورد به يكى از احاديث توجه كنيد: «على (ع): شيئان لايعرف فضلهما الّا من فقدهما: الشباب و العافيه‌» (جوان فلسفى، ج 1، ص 7) دو چيز است كه انسان قدر و قيمت آنها را نمى‌شناسد مگر كسى كه آن دو را از دست داده باشد، يكى جوانى و ديگرى تندرستى. پيامبر (ص) در مورد پرسش از چگونگى صرف دوران جوانى در قيامت مى‌فرمايند: «ان العبد لاتزول قدماه يوم القيامه حتى يسأل عن عمره فيما افناه؟ و عن شبابه فيما ابلاه؟» (همان) در قيامت هيچ بنده‌اى قدم از قدم بر نمى‌دارد تا به اين پرسشها پاسخ دهد: اول آنكه عمرش را در چه كار فانى نموده است؟ دوم آنكه جوانى‌اش را چگونه و در چه راهى تمام كرده است؟

جوانان بايد متنبه باشند و از غفلت پرهيز كنند كه حسرت ابدى ديگر سودى براى آنها ندارد، كما اينكه اين معنا براى همه هست. به اين دو نصيحت از امام على (ع) توجه كنيد: «فيالها حسره على ذى غفله ان يكون عُمرُه عليه حجّه‌» (فيض الاسلام، علينقى، ترجمه و شرح نهج البلاغه، 1351، خ 63، فراز 10) پس حسرت و اندوه بر آن غافلى كه عمرش در قيامت بر عليه او حجت و دليل خواهد بود. حضرت على (ع) گويى به جوانان غافل كه تازه متنبه شده‌اند سفارش مى‌كنند و مى‌فرمايند: «فاستدركوا بقيه ايّامكم واصبروا لها انفسكم فانّها قليل فى كثير الايام التى تكون منكم فيها الغفله و التشاغل عن الموعظه‌» (همان، خ 85، فراز 6). پس از غفلت بيدار شويد و باقيمانده عمر خود را به شكيبايى و تحمل سختى‌ها بر نفس خود پيش‌