انسانهاى بسيار بزرگ نيز چنين حالتى دارند كه هنگام پريشانى، افسردگى و اضطراب دوست دارند ديگران آنها را حتى در چيزهايى كه آنها مى‌دانند، نصيحت و يادآورى كنند. گويى انسان طورى آفريده شده كه دوست دارد از زبان ديگران بشنود و اين ارزش موعظه و راهنمايى و تربيت را مى‌رساند.

فراز نهم‌

(اللّهمّ صلّ على محمدٍ و آله و سدّدنى لَان اعارض من غشّنى بالنّصح و اجزى من هجرنى بالبرّ و اثيب من حرمنى بالبذل و اكافى من قطّعنى بالصّلة و اخالف من اغتابنى الى حسن الذّكر و ان اشكر الحسنة و اغضى عن السيئة.)

«بار خدايا بر محمد (ص) و خاندان او درود فرست و مرا توفيق ده تا با كسى كه با من غش (ناراستى) نموده از روى اخلاص و دوستى رفتار كنم و كسى را كه از من دورى كرده به نيكويى پاداش دهم و كسى كه مرا نوميد گردانيده به بخشش عوض دهم، و كسى را كه از من بريده به پيوستن مكافات نمايم و از آنكه از من غيبت نموده (پشت سر بدگويى كرده) به نيكى ياد كنم و نيكى را سپاس گزارده از بدى چشم بپوشم.»

نكته تربيتى‌

فراز 7 و 9 را مطالعه كنيد و بعد با فراز 8 مقايسه كنيد. ظاهراً فرازهاى هفتم و نهم مشابه هم و روى يك محور و محتوا مى‌چرخند و هر دو روشهاى تنبيه دوستان را يادآور مى‌شوند، اما فراز هشتم روشهاى تنبه را