1. رسول اكرم صلّى اللّه عليه و آله فرمود:

«هذان ابناى من أحبّهما فقد أحبّنى؛[1]

ان دو، پسران من هستند؛ هر كس آن دو را دوست بدارد، مرا دوست داشته است.»

در متن ديگرى آمده:

«هذان ابناى، و ابنا ابنتى؛ اللهم انى أحبّهما و أحبّ من يحبّهما؛[2]

اين دو، پسران من و پسران دخترم هستند؛ خدايا! من آن دو را دوست مى‌دارم و نيز هر كس را كه آن دو را دوست بدارد، دوست مى‌دارم.»

در روايت ديگرى از عايشه آمده كه پيامبر صلّى اللّه عليه و آله حسن را در آغوش مى‌گرفت و به سينه‌اش مى‌چسباند و مى‌فرمود:

«اللّهمّ انّ هذا ابنى و انا أحبّه فأحببه و أحبّ من يحبّه؛[3]

پروردگارا! اين كودك، پسر من است و من او را دوست مى‌دارم؛ پس او را دوست بدار و هر كس را كه او را دوست مى‌دارد، دوست بدار!»

2. رسول اكرم صلّى اللّه عليه و آله به محض تولد يكى از آن دو [امام حسن و امام حسين‌] به اسماء فرمود:

[1] - ذخائر العقبى، ص 124؛ صفة الصفوة، ج 1، ص 763؛ تاريخ ابن عساكر، ج 4، ص 206؛ كنز العمال، ج 6، ص 221؛ الغدير، ج 7، ص 124،( نقل از: مستدرك حاكم، ج 3، ص 166،( نقل از: ترمذى).

[2] - ينابيع الموده، ص 165، نقل از: ترمذى؛ نسائى، خصائص امام على، ص 124؛ مجمع الزوائد، ج 9، ص 180؛ ر. ك: مستدرك حاكم، ج 3، ص 166 و 171؛ ذخائر العقبى، ص 124؛ خصائص امام على( پاورقى)، نقل از: كفاية الطالب، ص 200؛ كنز العمال، ج 6، ص 220؛ ترمذى، ج 2، ص 240.

[3] - كنز العمال، ج 16، ص 262؛ مجمع الزوائد، ج 9، ص 176؛ تاريخ ابن عساكر( ترجمة الامام الحسن عليه السّلام)، ص 56 و در پاورقى آن از طبرانى، معجم كبير، ج 1، ص 20.