برادرم، و از زنان، فاطمه مادرم را با خود برد. پس ما اهل بيت او و گوشت و خون او و نفس او هستيم، ما از اوييم و او از ماست.»

3. رازى در تفسير آيه شريفه:

«وَ مِنْ ذُرِّيَّتِهِ داوُدَ وَ سُلَيْمانَ وَ أَيُّوبَ وَ يُوسُفَ ... وَ زَكَرِيَّا وَ يَحْيى‌ وَ عِيسى‌»[1]

بعد از بيان اين كه آيه فوق بر فرزندى حسنين عليهما السّلام دلالت دارد، مى‌گويد:

«گويند: ابو جعفر باقر در نزد حجاج بن يوسف به اين آيه استدلال كرد.»[2]

4. امير المؤمنين عليه السّلام در روز شورا بر اعضاى آن استدلال كرد كه خداى متعال او را نفس پيامبر صلّى اللّه عليه و آله و فرزندانش را فرزندان او و زنش را زن او قرار داده است‌[3].

5. شعبى گويد:

نزد حجاج بودم كه يحيى بن يعمر، فقيه خراسان، را از بلخ- در حالى كه با آهن بسته شده بود- به پيش او آوردند. حجاج به وى گفت: تو مى‌گويى حسن و حسين فرزندان پيامبر صلّى اللّه عليه و آله هستند؟ گفت: بلى. حجاج گفت: بايد دليل آن را به طور روشن و آشكار از كتاب خدا برايم بياورى، وگرنه اعضاى بدنت را يكى يكى قطع خواهم كرد. گفت: اى حجاج! آن را به طور واضح و آشكار از كتاب خدا مى‌آورم. شعبى گويد: از جرأت يحيى كه گفت: «اى حجاج» تعجب كردم.

حجاج گفت: اين آيه را برايم نياورى كه مى‌گويد: نَدْعُ أَبْناءَنا وَ أَبْناءَكُمْ‌. گفت: آن را به طور واضح و آشكار از كتاب خدا مى‌آورم و آن، اين آيه است كه مى‌فرمايد:

«وَ نُوحاً هَدَيْنا مِنْ قَبْلُ، وَ مِنْ ذُرِّيَّتِهِ داوُدَ وَ سُلَيْمانَ ... وَ زَكَرِيَّا وَ يَحْيى‌ وَ عِيسى‌».

[1] - انعام( 6) آيه 84 و 85.

[2] - تفسير رازى، ج 13، ص 66؛ فضائل الخمسه، ج 1، ص 247،( نقل از: رازى).

[3] - ينابيع الموده، ص 266، نقل از: دارقطنى و الصواعق المحرقه، ص 154؛ فضائل الخمسه، ج 1، ص 250؛ حياة امير المؤمنين، ص 205،( نقل از: الصواعق المحرقه).