على عليه السّلام در نامه‌اى به معاويه نوشت:

«و لعمرى، ما قتله غيرك و لا خذله سواك لقد تربصت به الدوائر و تمنّيت له الأمانى؛[1]

به جان خودم سوگند! جز تو كسى او را نكشت و جز تو احدى او را خوار و بى‌دفاع نگذاشت. پيوسته چشم انتظار حوادث بد برايش بودى و آرزوى مرگش را داشتى.»

در نامه ديگرى به معاويه چنين نوشت:

«انك انما نصرت عثمان حينما كان النصر لك، و خذلته حينما كان النصر له؛[2]

حقيقت اين است كه وقتى پشتيبانى از عثمان به نفع تو بود، به يارى‌اش برخاستى و آن‌گاه كه به نفع او بود، او را بى‌ياور و ناتوان گذاشتى.»

ابو ايوب انصارى به معاويه نوشت:

«ما را چه به قاتلان عثمان؟ آن كس كه چشم انتظار قتل او بود و مردم شام را از يارى رساندن به او بازداشت، تو بودى.»[3]

شبث بن ربعى براى معاويه نوشت:

«تو براى گمراه كردن و جلب آرا و تمايلاتشان و براى اين كه آنان را به زير فرمان خود درآورى، هيچ وسيله‌اى ندارى جز اين كه گفته‌اى: پيشوايتان به ناحق‌

[1] - شرح نهج البلاغه ابن ابى الحديد، ج 3، ص 411؛ الغدير، ج 9، ص 150؛ النصائح الكافيه، ص 20 از كامل ابن اثير و بيهقى، المحاسن و المساوى؛ الامام على بن ابى طالب سيرة و تاريخ، ص 167 از شرح نهج البلاغه.

[2] - ر. ك: نهج البلاغه عبده، ج 3، ص 70؛ النصائح الكافيه، ص 20؛ شرح نهج البلاغه بحرانى، ج 5، ص 81؛ شرح نهج البلاغه ابن ابى الحديد، ج 4، ص 57.

[3] - الامامة و السياسة، ج 1، ص 109 و 110؛ الغدير، ج 9، ص 151 از آن و از شرح نهج البلاغه ابن ابى الحديد، ج 1، ص 260.