در متن ديگرى اضافه مى‌كند:

«عثمان عاملان خويش را به محل كارشان پس فرستاد و گفت: با كسانى كه آنجا هستند سختى كنند و آنان را امر كرد كه مردم را در سپاه‌هاى اعزام شده، زياد نگه دارند و نيز تصميم گرفت مقررى آن‌ها را لغو كنند، تا اين كه مطيع شوند و به او نياز پيدا كنند.»[1]

هنگامى كه مردم مسلمان برخى از كارهاى عثمان را مورد انتقاد قرار دادند، معاويه نظر داد كه على و طلحه و زبير را بكشد و او رد كرد. معاويه گفت:

پس راه دوم را انتخاب كن!

- كدام راه؟

- آنان را از هم جدا كن تا دو تن با هم در يك شهر نباشند و آنان را در سپاه‌ها و لشكرها به جاهاى دوردست اعزام كن، تا اين كه زخم مركوب هر كدام برايش از نماز مهم‌تر باشد.

- شگفتا! بزرگان انصار و مهاجرين و كبّار صحابه رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله و ساير اعضاى شورا را از ديارشان اخراج كنم و بين آنان و خانواده‌شان جدايى افكنم![2]

يعقوبى درباره معاويه مى‌گويد:

«هرگاه از كسى چيزى به وى مى‌رسيد كه آن را خوش نمى‌داشت، با بذل و بخشش دهانش را مى‌بست و چه بسا كه او را سر به نيست مى‌كرد يا همراه سپاهيان به جنگ روانه مى‌كرد و او را جلو مى‌انداخت. بيشتر كار معاويه را مكر و خدعه تشكيل مى‌داد.»[3]

[1] - تاريخ طبرى، ج 3، ص 373؛ ر. ك: فتوح ابن اعثم، ج 2، ص 179؛ مروج الذهب، ج 2، ص 337؛ انساب الاشراف، ج 5، ص 89؛ كامل ابن اثير، ج 3، ص 149.

[2] - النصائح الكافيه، ص 86؛ الامامة و السياسة، ج 1، ص 31.

[3] - تاريخ يعقوبى، ج 2، ص 238.