امام حسن عليه السّلام در وداع با ابو ذر

«يا عمّاه!

لو لا انّه ينبغى للمودّع أن يسكت، و للمشيّع أن ينصرف، لقصر الكلام، و ان طال الأسف و قد أتى من القوم اليك ما ترى، فضع عنك الدنيا بتذكّر فراغها، و شدّة ما اشتدّ منها برجاء ما بعدها، و اصبر حتّى تلقى نبيك صلّى اللّه عليه و آله و هو عنك راض؛[1]

اى عمو جان! از آن جايى كه براى وداع‌كننده شايسته است كه سكوت كند و بدرقه‌كننده خوب است كه بازگردد سخن كوتاه خواهد بود، اگر چه تأسف طولانى و دراز است. اين مردم با تو كردند آنچه كه خود مشاهده مى‌كنى، پس دنيا را با يادآورى جدايى از آن، از خود واگذار، و سختى دشوارى‌ها و ناكامى‌هاى آن را به اميد روزهاى پس از آن، بر خود هموار كن، و شكيبايى و صبر پيشه كن تا اين كه پيامبر خدا صلّى اللّه عليه و آله را در حالى ديدار كنى كه وى از تو خشنود و راضى باشد.»

[1] - شرح نهج البلاغه ابن ابى الحديد، ج 8، ص 253؛ الغدير، ج 8، ص 301، نقل از: شرح نهج البلاغه و وافى، ج 3، ص 107 و بحار الانوار، ج 22، ص 412 و 436؛ تاريخ يعقوبى، ج 2، ص 172؛ ر. ك:

روضه كافى، ج 8، ص 207.