باب چهل و پنجم در حسبت بر پزشكان و كحالان و جراحان و شكسته‌بندان‌

پزشكى علمى نظرى و عملى است كه در شريعت اسلام به منظور حفظ تندرستى و دفع بيماريها مباح شمرده شده است و در اين باره احاديثى نقل شده، از جمله روايت عطاء بن سائب است كه گفت: «ابو عبد الرحمن اسلمى بيمار بود، به عيادتش رفتم. غلامش خواست او را مداوا كند بازداشتم، گفت: او را بگذار، زيرا عبد اللّه بن مسعود از رسول خدا خبر داد كه فرمود:

خداوند دردى نيافريده مگر آنكه داروى آن را نيز آفريده است»[1]. و از عطاء بن ابى هريره روايت شده كه رسول خدا گفت: «اى مردم مداوا كنيد، زيرا خداوند هر دردى را چاره‌اى نهاده است»[2] و از جابر نقل شده كه:

پيغمبر گرامى طبيبى را نزد ابى بن كعب فرستاد تا او را داغ كند. و به روايت ديگر از ابو هريره مردى در جنگ احد زخمى شد، رسول خدا دو تن پزشك را كه در مدينه بودند براى معالجه وى فراخواند. پزشكان گفتند: «اى‌

[1]- قال( ص):« ما انزل اللّه داء الا و انزل له دواء».

[2]- قال( ص):« يا ايها الناس تداووا فان اللّه لم ينزل داء الا و انزل له شفاء».