مى‌سازد، و بزرگترين زيان آن به هنگام ريختن آب گرم بر اعضاى ناتوان است كه بدن را خشك و لاغر و ناتوان مى‌سازد.

استحمام پس از سيرى اما بعد از هضم اول بدن را نرم و فربه، و پوست را زيبا مى‌كند.

نقش و نگارهايى كه بر در حمام يا اندرون آن است نارواست و بايد محو شود. سخن گفتن در گرمابه مكروه است و قرآن نبايد خواند مگر آنكه نهانى باشد. و در ميان عشائين (ميان غروب آفتاب و تاريكى اول شب) و نزديك غروب به گرمابه رفتن مكروه است، زيرا هنگام پراكنده شدن شياطين است.

گفته‌اند: آب گرم در زمستان از جمله نعمتهايى است كه در روز رستاخيز از آن پرسيده خواهد شد.[1] و ابن عمر گفته است: گرمابه از جمله نعمتهايى است كه آن را ايجاد كرده‌اند و ياران رسول خدا در گرمابه‌هاى شام استحمام كرده‌اند.

شايسته است كه آب را بسيار نريزند بلكه به اندازه حاجت بسنده كنند.

بر زنان حرام است كه به گرمابه روند مگر آنكه نفساء (داراى نفاس) يا بيمار باشند، چنانكه عايشه (رض) به سبب بيمارى به گرمابه رفت. اما اگر ضرورتى باشد با ازار وسيعى بدن خود را بپوشانند. و مكروه است كه مرد هزينه حمام زن را بدهد، زيرا كمك بر انجام دادن مكروه است.

پاكيزه كردن گرمابه‌

محتسب بايد گرمابه‌دار را موظف بدارد كه گرمابه را بشويد و بروبد و هر روز چند بار با آب پاك نه با آب غساله (آب مصرف شده و ريخته به‌

[1]- متن: من النعيم الذى يسئل عنه. مصنف در اين عبارت از آيه:\i« ثُمَّ لَتُسْئَلُنَّ يَوْمَئِذٍ عَنِ النَّعِيمِ»\E( قرآن سوره 102« تكاثر» آيه 8) متأثر شده است با اين فرق كه آيه مذكور در مورد دوزخيان است.