باب چهلم در حسبت بر دامپزشكان‌

دامپزشكى دانشى بزرگوار است و حكما در كتابهاى خود آن را شرح كرده و در باب آن تصنيفها ساخته‌اند. معالجه بيمارى حيوانات دشوارتر از معالجه بيمارى انسان است، زيرا ستوران زبان بسته‌اند و بيمارى و درد خود را گفتن نتوانند، اما بيمارى آنها را با احساس و بررسى مى‌توان فهميد.

پس دامپزشك بايد به بيمارى ستوران و معالجه آنها آگاه باشد و اين شغل را كسى بايد بر عهده گيرد كه در فنون فصد (رگ زدن) و قطع و داغ كردن و نظاير آن صاحب خبرت باشد وگرنه موجب مرگ يا شكستگى ستور مى‌شود و در اين صورت ارش و كاهش بهاى آن را به طريق شرع بايد بپردازد و محتسب نيز او را تعزير كند.

شايسته است كه دامپزشك پيش از تراشيدن سم اسب و ستور ديگر، سم را مشاهده كند، اگر كج باشد از سوى ديگر مقدارى بتراشد تا متعادل باشد و اگر دست ستور قائم باشد، به عقب ميخهاى كوچك و به جلو ميخهاى‌