باب سى و نهم در حسبت بر كفشگران‌

كفشگران نبايد آگنه‌[1] را در كفش زياد كنند، زيرا در اين صورت غده پيدا مى‌كند، و چرم پرورده طايفى‌[2] به كار برند نه چرم فطير. و كفش را با نخى كه از قلب كتان به دست مى‌آيد بدوزند و طول نخ بيشتر از يك ذراع نباشد تا ساييده نشود و با سوزن بلند بدوزند و با موى خوك ندوزند، زيرا بنا به مذهب شافعى ناپاك است، اما مالك و ابو حنيفه پاك مى‌دانند و احمد (ابن حنبل) مكروه مى‌شمارد.

كفشگران كه كفش زنان را مى‌دوزند آگنه‌[3] بسيار به كار نبرند و آگنه‌

[1]- متن: خبز فجل، در فرهنگهاى معروف به نظر نيامد، ليوى در واژه‌نامه كتاب آن را احتمالا به زياده‌هايى كه از مقوا و جز آن در لاى كفش مى‌گذارند معنى كرده است. ر ك: حاشيه 3 همين صفحه

[2]- طايفى ظاهرا منسوب به طايف نام شهرى كه در مشرق مكه واقع است.

[3]- متن: حشو است كه به فارسى آگنه گويند به معنى آنچه بدان درون چيزى را پر كنند و بپا كنند، و امروزه در اصطلاح كفشگران« لايى» گفته مى‌شود.