باب بيست و نهم در حسبت بر دلّالان‌

دلال بايد متدين و امين باشد و كسانى از ثقات عادل و اهل خبرت كه شهادتشان پذيرفته مى‌شود در حضور محتسب به ديندارى و امانت و صداقت وى در شغل دلالى شهادت دهند. زيرا كالاهاى مردم به دست ايشان است و فروشندگان ايشان را امين مى‌شمارند.

دلال را شايسته نيست كه از پيش خود بر بهاى كالا بيفزايد مگر اينكه خود بازرگان چنين كند و نبايد شريك بزاز باشد و نبايد بهاى كالا را بى‌آنكه صاحب كالا وكيلش كرده باشد بگيرد.

برخى از دلالان به بافندگان بَزّ (كتان) و نساجان و بازرگانان مبلغى وام مى‌دهند، به شرط آنكه كالاى خود را منحصرا به او بفروشد، اين عمل حرام است، زيرا پيغمبر گرامى از قرضى كه به عنوان جلب منفعت باشد نهى فرمود.

برخى ديگر كالا را خود مى‌خرند و به صاحبش چنين وانمود مى‌كنند كه ديگرى خريده است و بعد آن را به مردم مى‌فروشند.