باب بيست و هفتم در حسبت بر شيرفروشان‌

بر محتسب است كه شيرفروشان را موظف بدارد تا ظروف خود را بپوشانند و دكانشان سفيد و سنگ فرش و نيز پوشش‌ها تازه باشد، زيرا مگس محلى را كه در آن شير باشد دوست مى‌دارد. و بر دهانه ظرفى كه در آن شير مى‌دوشند برگ خرماى تميز بگذارند تا مانع از چرك باشد. و شيرفروش بايد هر روز ظروف و ديگها را با مسواكى كه از ليف (برگ خرما) تازه ساخته شده باشد و با آب تميز بشويد تا شير در هواى گرم فاسد نشود. هيچيك از فروشندگان نبايد زيادتر از سهميه خود شير داشته باشند، زيرا فاسد و ترش مى‌شود، و بايد جز شير چرب‌دار خوب مصرف نكنند و شير چربى گرفته‌[1] هم نباشد زيرا به سبب فقدان چربى مزه ندارد. و همچنين است شير آميخته به آب كه به گفته «رافعى» دادوستد آن اصلا روا نيست. و تشخيص آن چنين است كه در آن گياه عدس آبى (طحلب) مى‌اندازند تا شير را از آب مشخص كند، و مى‌توانند تار مويى را در آن بيندازند و سپس بيرون آرند اگر چيزى از شير به‌

[1]- متن: مقشوط، و امروز در زبان محاوره« شير چرخ‌كرده» مى‌گويند.