بر شخص دقيق و هشيار پوشيده نمى‌ماند و اين شير خشت از درخت خلاف (گونه‌اى از بيد)[1] گرفته مى‌شود.

خيار شنبر (چنبر) يا فلوس‌[2] اگر تازه باشد نبايد آن را بفروشند، زيرا زيان‌بخش است بلكه بايد كهنه سه ساله تا 10 ساله باشد و همچنين است عسل آن.

شربت‌سازان بايد شربت گل سرخ و نيلوفر و گلاب را در ظروف شيشه‌اى نگاه دارند وگرنه بر محتسب است كه آنها را نابود كند و شربت- ساز را به رعايت اين امور وادارد. و بايد محتسب عرق نيلوفر و عرق بلسان شامى را بازرسى كند، زيرا برخى نيلوفر يا بلسان شهر خود را در آن مى‌آميزند و به نام شامى مى‌فروشند. و نيز شربت‌سازان را فرمان دهد تا آبى را كه قاشق‌ها را در آن مى‌گذارند به‌طور مداوم به آب تميز تبديل كنند. و نيز مراقبت كند كه آب جو (ماء الشعير)[3] ربيعى (بهارى) باشد كه سودمندتر است، و اگر تا مقدارى آب جو مانده باشد افزودن آب تازه بدان نادرست است، بلكه بايد هر روز آب جو تازه‌اى بسازند، و در تهيه آن زغال به كار برند نه هيزم، زيرا ممكن است دودآلود شود و به بيمار زيان‌بخش گردد. و همچنين در روغنها روغن عراقى را به شامى نياميزند و هركدام را جدا بدارند.

[1]- در نسخه بدل به جاى خلاف« جلاب» آمده و در فارسى گپ‌شير نوشته‌اند و نام شير خشت نيز به همين مناسبت است.

[2]- متن: فلوس الخيار شنبر الجديد، و فلوس به نامهاى گوناگون: خيار چنبر خيار شنبر، قثاء هندى، خرنوب هندى، شنبار و جز آن آمده است و ميوه آن به طول 30 تا 40 و گاهى 60 سانتى‌متر و به قطر 2 تا 3 سانتى‌متر است. در مغز فلوس مقدارى قند و صمغ و مقدارى مواد موسيلاژ هست. مغز فلوس ملين و مسهل است.

( فرهنگ فارسى معين).

[3]- مراد آبجو معمولى كه از تخمير جو مى‌سازند( فقاع) نيست بلكه آبى است كه در آن جو مقشر جوشانيده باشند براى مداوا.