حقوق اقوام ايرانى در رعايت عادات و رسوم خود

طبق اصل 15 قانون اساسى زبان و خط رسمى و مشترك مردم ايران فارسى است. اين خط و زبان، مبناى تنظيم اسناد و مكاتبات و متون رسمى و كتب درسى است، ولى براى احترام به خرده‌فرهنگ‌ها و فرهنگ‌هاى محلى و قومى در قانون آمده است:

استفاده از زبان‌هاى محلى و قومى در مطبوعات و رسانه‌هاى گروهى و تدريس ادبيات آنها در مدارس در كنار زبان فارسى آزاد است.[1]

حقوق اقليت‌هاى مذهبى‌

اقليت را چنين تعريف كرده‌اند: گروهى از اتباع يك كشور كه از لحاظ نژادى، زبانى و يا مذهبى از ديگر قشارها متمايز بوده و از نظر تعداد نيز كمترند و قدرت حكومت را در دست ندارند.[2] در اصل 13 قانون اساسى حقوق اقليت‌ها به‌رسميت شناخته شده است؛[3] بدين بيان كه ايرانيان زرتشتى، كليمى و مسيحى مى‌توانند طبق آيين خود در احوال شخصيه،[4] آزادانه به انجام مراسم و اعمال دينى بپردازند. ديگر افراد جامعه به لحاظ دينى مشمول اصل 14 هستند. اين اصل، دولت و ملت مسلمان ايران را موظف نموده است كه اخلاق اسلامى، رفتار عادلانه و حقوق انسانى را رعايت كنند.[5]

[1]. محمد يزدى، قانون اساسى براى همه، ص 196 و 197.

[2]. حسين مهرپور،« حقوق اقليت‌ها در قانون اساسى جمهورى اسلامى ايران»، مجموعه مباحث همايش‌هاى هيئت پيگيرى و نظارت بر اجراى قانون اساسى، ص 161.

[3]. براى آشنايى با جايگاه حقوق اقليت‌ها در اسلام بنگريد به: عباسعلى عميدزنجانى، حقوق اقليت‌ها براساس قانون قرارداد ذمه.

[4]. احوال شخصيه عبارت است از مجموع صفات انسان كه به اعتبار آنها، فرد در اجتماع داراى حقوق شده و آن حقوق را اجرا مى‌كند؛ حقوقى چون تابعيت، ازدواج، طلاق، ارث، وصيت، اهليت و نام.( بنگريد به: محمدجعفر جعفرى‌لنگرودى، ترمينولوژى حقوق، ص 17.)

[5]. حقوق اقليت‌ها(Minority Rights ) يكى از حقوق اساسى است كه در اسناد مختلف بين‌المللى مورد حمايت قرار گرفته است. همچنين كميسيون حقوق بشر در سال 1947 در اولين اجلاس خود، به تأسيس كميسيونى براى حمايت از اقليت‌ها و جلوگيرى از تبعيض اقدام نمود. براى آگاهى بيشتر بنگريد به: بهمن آقايى، فرهنگ حقوق بشر، ص 143 و 144؛ نيز:

Rhona K. M. Smith, Textbook on International Human Rights, P. 423- 833.