مجلس- مجاز به انعقاد چنين قراردادهايى نيست.[1]

چهار. احترام به قراردادها و معاهدات‌

بى‌شك اصل احترام به قراردادها و پايبندى به تعهدات، اساس هر نوع زندگى اجتماعى است و بدون آن روابط اجتماعى استوار نمى‌گردد. تأكيد اسلام بر وفادارى به عهد و پيمان، براى ايجاد زمينةةة توافق بر همزيستى و زندگى مسالمت‌آميز است تا انسان‌ها با آزادى و صلح و امنيت با يكديگر زندگى كنند و اصول و قواعد حاكم بر زندگى مشترك برپايه توافق و ارادةةة مشترك تنظيم گردد.[2] وفاى به عهود و عقود، به روابط اجتماعى مسلمانان با يكديگر اختصاص ندارد، بلكه مسلمانان بايد در برابر كفار نيز اين اصل را رعايت نمايند. دراين‌باره پيامبر اسلام (ص) مى‌فرمايد:

سه چيز است كه كسى را اجازه ترك آنها نيست: نيك رفتارى با پدر و مادر چه مسلمان چه كافر، وفاى به عهد چه در مقابل مسلمان و چه در مقابل كافر و نيز بازگرداندن امانت چه به مسلمان و چه به كافر.[3]

در قرآن كريم به‌كرات از لزوم پايبندى به عقدها و عهدها سخن رفته است كه از آن جمله مى‌توان بدين آيات اشاره كرد:

وَأَوْفُواْ بالْعَهْدِ إِنَّ الْعَهْدَ كَانَ مَسْؤُولًا؛[4] و به پيمان وفا كنيد كه به‌راستى از عهد و پيمان سئوال خواهد شد.

يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ أَوْفُواْ بالْعُقُودِ؛[5] اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد! به قراردادها وفاكنيد.

وَالَّذِينَ هُمْ لِأَمَانَاتِهمْ وَعَهْدِهِمْ رَاعُونَ‌؛[6] و [مؤمنين‌] كسانى [اند] كه امانت‌ها و پيمان‌هاى خويش را رعايت مى‌كنند.

[1]. قاسم شعبانى، حقوق اساسى و ساختار حكومت جمهورى اسلامى ايران، ص 252.

[2]. عباسعلى عميدزنجانى، فقه سياسى، ج 3، ص 105.

[3]. خليل خليليان، حقوق بين‌الملل اسلامى، ص 236.

[4]. اسراء( 17): 34.

[5]. مائده( 5): 1.

[6]. معارج( 70): 32.