سازمان‌ها، احزاب و نهادهاى سنتى و مذهبى، تحت سلطه بى‌چون و چراى استبداد وابسته، بودند؛ از اين رو هيچ فرد و گروهى امنيت و موقعيت اجتماعى واقعى نداشت؛ زيرا همه چيز تابعى از اراده دستگاه ديكتاتورى و سياست‌هاى سلطه بود. چه بسيار كسانى كه در شكل‌گيرى و اقتدار سلطنت جديد نقشى داشتند، اما پس از پايان تاريخ مصرف، با تيغ حكومت خودساخته، قربانى شدند و نيروهاى جديد تازه نفس و مدافع شاه به كار گرفته شدند!

در زمان انتخابات مجلس، فهرست نمايندگان تأييد شده به استانداران ابلاغ مى‌شد و آنان پس از جمع‌آورى صندوق‌هاى رأى، نتيجه را هماهنگ با مركز به اطلاع ملت و دولت مى‌رساندند. در انتخابات دوره ششم مجلس شوراى ملى، براى آيت‌الله مدرس، شخصيت برجسته و شناخته شده، حتى يك رأى اعلام نشد. وى فرياد اعتراض و افشاگرانه خود را به انتخابات تقلبى چنين گفت: «آن يك [رأى‌] را كه خودم داده‌ام كجا رفته است.»

كشور به زندان بزرگى تبديل شده بود كه در آن امنيت جانى، مالى، فكرى و اعتقادى براى مردم وجود نداشت و به اين ترتيب فعاليت‌هاى اجتماعى، حزبى، تبليغاتى و مذهبى به كلى تعطيل شده بود.

4. سياست خارجى‌

طبيعى است كه رويكرد اصلى رژيمى كه با همكارى و هدايت انگليس به‌وجود آمده، در سياست داخلى و خارجى، تابع ديدگاه و منافع آن دولت باشد. از اين رو تعيين سياست خارجى حكومت رضاشاه تا شروع جنگ جهانى دوم در سال 1318 (1939 م.) به‌طور كامل در اختيار سفارت انگليس بود. اگر چه دولت‌هاى‌ديگر نظير آمريكا، شوروى، آلمان و تا حدودى فرانسه تلاش داشتند تا سير تحولات را دگرگون كنند و منافعى در ايران به‌دست آورند، ولى سلطه كامل انگليس و اطاعت بى‌چون و چراى دولت پهلوى، مجالى براى آنها فراهم نمى‌كرد. به اين دليل نيازى نيست در سياست خارجى اين دوران روابط با انگليس مورد بحث قرار گيرد.

روابط با دولت‌هايى نظير تركيه و افغانستان نيز در اين دوره چندان قابل توجه نيست و تنها روابط با آلمان و شوروى از اهميت ويژه‌اى برخوردار است كه به اختصار بررسى مى‌شود.