مجلس مؤسسان‌

در نهم آبان، عده‌اى با تطميع، تهديد و تبليغ، با وجود مخالفت كسانى چون شهيد مدرس در جلسه ويژه مجلس شوراى ملى، ماده واحده‌اى را به اين شرح به تصويب رساندند:

مجلس شوراى ملى به نام سعادت ملت، انقراض سلطنت قاجار را اعلام نموده و حكومت موقتى را در حدود قانون اساسى و قوانين موضوعه مملكتى به شخص آقاى رضاخان پهلوى واگذار مى‌نمايد. تعيين تكليف حكومت قطعى، موكول به نظر مجلس مؤسسان است، كه براى تغيير مواد 36، 37، 38 و 40 متمم قانون اساسى تشكيل مى‌شود.

بلافاصله محمدعلى فروغى‌[1] فراماسون معروف و طراح سلسله پهلوى و مدافع آن، به نخست‌وزيرى منصوب و در پانزدهم آذر 1304، مجلس مؤسسان تشكيل شد و تغيير موادى از قانون اساسى تصويب گرديد. به اين ترتيب، رضاخان به سلطنت رسيد و تاريخ جديدى از سلاطين آغاز شد. در دهم آبان، انگليس و در دوازدهم آبان، شوروى دولت جديد را به رسميت شناختند و با معرفى سفراى جديد، استوارنامه هايشان را به رضاشاه تقديم داشتند!

[1]. محمدعلى فروغى، در سال 1254 شمسى متولد و پس از مرگ پدرش محمدحسين ذكاءالملك، متخلص به فروغى، به« ذكاء الملك» معروف شد. پدر او تحت تأثير« ميرزا ملكم‌خان» فراماسون و از پيشكسوتان ترويج فرهنگ غرب در ايران بود. او علاوه بر آموخته‌هايى از پدر، به علت استعداد خاصى كه داشت توانست پيشتاز جريان زمينه‌ساز فرهنگ و سلطه غرب در ايران باشد.

فروغى براى اولين بار همراه با ميرزاحسن‌خان وثوق‌الدوله و ميرزاحسين‌خان بدر دبيرالملك، قانون اساسى و ساير اسناد بنيادى فراماسونرى را به فرمان« لژ بيدارى ايرانيان» از فرانسه به فارسى ترجمه كرد. وى در 32 سالگى( 1286 ش.) از بنيانگذاران« لژ بيدارى ايران» و داراى مقام استاد اعظمى با عنوان خاص« چراغدار» بود. فروغى از مدرسان و مدير مدرسه علوم سياسى ميرزانصراله مشيرالدوله و پسرش، از فراماسون‌هاى سرشناس و مؤسس دانشكده حقوق و علوم سياسى بود. فرزندان زمامداران و ثروتمندان بزرگ در اين دانشكده تحصيل مى‌كردند و غالباً پست‌هاى مهم حكومت را در اختيار مى‌گرفتند و افكار فراماسونى و ارزش‌هاى غربى را ترويج مى‌كردند.

فروغى در تأسيس سلسله پهلوى و حتى جعل كلمه« پهلوى» براى اين خاندان، در نقش نخست‌وزيرى كه« شنل آبى» سلطنت را در مراسم تاجگذارى بر دوش رضاخان استوار ساخت، و در ريشه‌كنى فرهنگ مذهبى و اسلام‌زدايى و انتقال سلطنت از پدر به پسر نقش مهمى ايفا كرد. او حلقه واسط نسل كهن فرماسون‌هاى عهد قاجار با فراماسون‌هاى نسل بعد بود. او از طريق حكومت و با استفاده از اهرم قدرت روح فراماسونرى، ضديت با دين و ارزش‌هاى اخلاقى را در فرهنگ و سياست عصر پهلوى دميد.( بنگريد به: حسين فردوست، ظهور و سقوط سلطنت پهلوى، ج 2، ص 42- 35.)