مى‌كرد، اما براى حركت‌هاى اجتماعى و تداوم آنها، آگاهى و هوشيارى مردم يك ضرورت است.

رهبران جنبش تصور مى‌كردند در شرايط آن زمان، صدور حكم ارشادى يا دستورى، براى هدايت و تداوم حركت و رسيدن به هدف كافى است؛ بنابراين تلاش گسترده‌اى براى تبيين واقعيت‌ها و افشاى ماهيت عملكردها و ارائه خطمشى و پيش‌بينى اوضاع نداشتند. ضعف بينش سياسى و حتى دينى، زمينه‌اى شد كه عوامل استعمار روس و انگليس براى فريب مردم در مقاطع مختلف و ايجاد تفرقه، يأس و بدبينى و بى‌تفاوتى آنان، از آن استفاده كردند.[1]

[1]. در نهضت اسلامى به رهبرى امام خمينى قدس سره، با شناخت اين ضعف‌ها و توجه به آنها، وضعيت كاملًا متفاوتى شكل‌گرفت