چيز بايد آتش‌بس را بپذيرد. بنابراين دستيابى به صلح پايدار در شرايطى كه متجاوز تعيين و محكوم نشده بود عملًا غيرممكن مى‌نمود.

راه حل سوم؛ ادامه جنگ براى تأمين خواسته‌هاى به حق ايران: پذيرش آتش بس بدون محكوميت متجاوز، احتمال ايجاد شرايط نه جنگ و نه صلح و استقرار نيروهاى چند مليتى در مرزهاى دو كشور را قوت مى‌بخشيد. به همين سبب و با توجه به موضع جانبدارانه سازمان ملل متحد نسبت به عراق، جمهورى اسلامى ايران چاره‌اى جز ادامه جنگ تا دستيابى به حقوق خود و ايجاد صلح پايدار در منطقه نداشت.

مقطع سوم: تعقيب و تنبيه متجاوز

در اين دوره، ايران كه از نظر نظامى در موقعيت برتر قرار داشت با انجام عمليات‌هاى پياپى نظامى كه اكثراً موفقيت‌آميز بود، به تثبيت موقعيت خود پرداخت تا مجامع بين‌المللى را نسبت به خواسته خود، تنبيه متجاوز، تحت فشار قرار دهد. دشمن كه در موضع ضعف قرار داشت، به جاى پذيرش شرايط به حق ايران، به يك سلسله فجايع بزرگ جنگى دست زد. بخشى از اين فجايع غيرانسانى به اين شرح است:

- استفاده وسيع و بى‌سابقه از سلاح‌هاى شيميايى؛

- بمباران مناطق مسكونى؛

- حمله‌هاى موشكى به شهرهاى ايران؛

- شكنجه اسيران جنگى و بدرفتارى با آنان و به شهادت رساندن بسيارى از آنها.

سكوت و بى‌اعتنايى جامعه بين‌الملل، عراق را در اين‌گونه اقدامات خود جرى‌تر ساخت. در اين زمان كمك‌هاى نظامى برخى از كشورهاى منطقه به عراق به نحو چشمگيرى افزايش يافت. تأمين بودجه، ارائه خدمات، ارسال اطلاعات نظامى دريافتى از ماهواره‌ها و هواپيماى آواكس، ارائه سلاح و تجهيزات پيشرفته نظامى، و اعزام نيروهاى متخصص و سرباز به عراق برخى از اين كمك‌ها بود كه بعدها در جريان حمله عراق به كويت اين كشورها به آن اعتراف كردند.