اين شرايط كه مغاير مفاد قرارداد 1975 بود به‌صورت آشكار از هدف‌هاى تجاوزگرايانه زمامداران عراق پرده برمى‌داشت و ثابت مى‌كرد كه طرح اين شروط هدفى جز نابودى انقلاب اسلامى و در نتيجه تجزيه ايران ندارد.

آمريكا كه در توطئه‌هاى قبلى خود بر ضد انقلاب اسلامى شكست‌خورده بود؛ با توسل به حربه نظامى قصد داشت تا هم خطرى كه در منطقه متوجه منافعش بود را دفع كند و هم به بى‌اعتبارى ايجاد شده براى آمريكا در سطح بين‌الملل در نتيجه افشاگرى‌هاى دانشجويانى كه سفارت آمريكا در تهران را به تسخير خود در آورده بودند، پايان بخشد. برژينسكى، مشاور امنيت ملى وقت آمريكا، در تيرماه 1359 طى ملاقاتى با صدام حسين در مرز اردن و عراق، مجوز آغاز جنگ را داد.

در 27 شهريور 1359، صدام حسين در برابر دوربين‌هاى تلويزيونى، قرارداد 1975 الجزاير را پاره كرد و آن را يك‌جانبه و كاملًا غيرقانونى، ملغى‌اعلام كرد. چهار روز بعد عراق با حمله همه‌جانبه به خاك ايران، جنگ را رسماً آغاز كرد تا به هدف‌هاى بزرگتر خود در منطقه دست يابد؛ چنان‌كه طارق عزيز، معاون نخست وزير عراق، به صراحت اعلام كرد اين جنگ به خاطر عهدنامه 1975 يا چند صد كيلومتر خاك و يا نصف شطالعرب (اروند رود) نيست. اين جنگ به خاطر سرنگونى رژيم جمهورى اسلامى ايران است.

از ديدگاه سازمان‌هاى بين‌المللى و حقوق‌دانان، اعلام لغو يك‌جانبه قرارداد 1975 الجزاير از سوى عراق و بى‌اعتنايى آن كشور به مقررات و قواعد حقوقى و بين‌المللى، خود معتبرترين سند محكوميت رژيم عراق در حمله و تجاوز عليه جمهورى اسلامى ايران محسوب مى‌شود؛ چرا كه احترام به قوانين و مقررات بين‌المللى در عهدنامه الجزاير، كنوانسيون وين، منشور ملل متحد و اعلاميه حقوق بين‌الملل مورد تأكيد قرار گرفته است.

دوره‌هاى مختلف جنگ تحميلى‌

مقطع اول: آغاز حمله و پيشروى عراق در خاك ايران‌

عراق با آمادگى كامل و هماهنگى‌هاى قبلى با جهان غرب و كشورهاى منطقه، در سى و يكم‌