ماركسيستى در ايران، وابستگى مفرط نظرى، تشكيلاتى و تداركاتى اين گروه‌ها به احزاب و دولت‌هاى خارجى بود. اين وابستگى‌ها، درعمل اين گروه‌ها را به ابزار نفوذ قدرت‌هاى بيگانه (شوروى، و چين در دوران مائو) در ايران تبديل نموده و امكان يك مبارزه مردمى و خودجوش را از آنها سلب كرده بود.[1]

شاه‌پرستى، مذهب جديد

در جهت اجرا و تثبيت سياست اسلام‌زدايى و تضعيف نقش اجتماعى- سياسى آن و تثبيت رژيم، تبليغات و برنامه‌هاى گسترده‌اى براى بزرگ‌نمايى سلطنت و خاندان پهلوى و تاريخ ايران باستان و جايگزينى شاه‌پرستى به‌عنوان ادامه سلسله شاهان ايرانى از سال 1344 به بعد آغاز گرديد. در اين راستا سه اقدام موازى، همزمان به مرحله اجرا در آمد:

1. تشكيل مجلس مؤسسان و ايجاد تغييرات مورد نظر در قانون اساسى‌

در سال 1345، قانون تشكيل مجلس مؤسسان براى ايجاد تغييراتى در اصول 38، 41 و 42 متمم قانون اساسى تصويب شد. چهارمين مجلس مؤسسان، درباره وليعهد و نايب‌السلطنه و شوراى سلطنت، اصولى را به تصويب رساند.

2. جشن‌هاى سلطنتى‌

از سال 1346 جشن‌هاى سلطنتى به عناوين مختلف با هزينه‌هاى گزاف و تبليغات بسيار، به‌صورت سالانه برگزار مى‌شد. كه برخى از آنها عبارت است از: سال 1345 جشن بيست و پنجمين سال سلطنت محمدرضا؛ سال 1346 جشن‌هاى تاج‌گذارى شاه، وليعهد و نايب‌السلطنه (فرح پهلوى)؛ سال 1350 جشن‌هاى بين‌المللى 2500 ساله سلطنتى، سال 1354 جشن تغيير تقويم رسمى كشور به 2534 و حذف تقويم اسلامى (بدين معنا كه محمدرضا شاه وارث 2500 ساله سلطنت در سال 1320 بوده است).

مراسم جشن‌هاى 2500 ساله شاهنشاهى در تخت‌جمشيد در مهرماه 1350، يكى از

[1]. پرونده مهدى خان بابا تهرانى در ساواك، ج 4 و 5