2. مبارزه با كمونيسم‌

از ابتداى تأسيس حزب كمونيست ايران در دوران رضاخان و در شكل گسترده‌تر، حزب توده از سال 1320، درواقع دو تهديد جدى متوجه ايران بود: از بين رفتن و سلب هويت و ارزش‌هاى دينى، و سلطه كمونيسم و ديكتاتورى سياه آن بر ايران. اين دو تهديد، نگرانى و دغدغه همه نيروهاى مذهبى و به‌ويژه روحانيان را در پى داشت.

مبارزه با ماركسيسم و نفوذ شوروى در دوران 37 ساله پهلوى دوم، خواست مشترك رژيم و نيروهاى مذهبى، با انگيزه‌ها و شيوه‌هاى متفاوت بود. مبارزان غالباً در شكل نقد، تبيين و آموزش مبانى دينى، چاپ و انتشار كتاب، با ماركسيسم مقابله كردند؛ به‌گونه‌اى كه در دهه 50 ماركسيسم پايگاه و موقعيت گسترده قبلى خود را از دست داد و تنها شمارى از گروه‌هاى كوچك با گرايش‌هاى پراكنده هوادار باقى ماندند.

رژيم پهلوى با اين‌گونه فعاليت‌ها در ظاهر مخالفتى نداشت. اگرچه از گسترش موج گرايش به اسلام مبارز و انقلابى به شدت نگران و با تمام امكانات، حتى به‌كارگيرى تعدادى از ماركسيست‌هاى همكار رژيم، با آن مقابله مى‌كرد.

3. مقابله با جريان‌هاى فاسد

استكبار غرب براى تداوم سلطه و حاكميت خود، ايجاد تفرقه و نفى هويت ملى و دينى را استراتژى ثابت و اساسى خود قرار داده است.

نيروهاى مبارز مذهبى از ابتداى دهه 1320 با جريان‌هاى فكرى، فرهنگى و دينى منحرف و فاسد در اشكال مختلف، درگيرى و چالش داشتند. مقابله مكتوب و شفاهى، فردى و تشكيلاتى با جريان مشكوك و منحرف كسروى، بهائيت، ماترياليسم (ماده‌گرايى و الحاد) ضددين و معنويت و ليبرال- دموكراسى مروج سكولاريسم (جدايى دين از سياست)، بخشى از اين مبارزات و چالش‌ها بود. شكل‌گيرى و فعال شدن فداييان اسلام‌[1] و كشته شدن احمد

[1]. درباره جمعيت فداييان اسلام و مبارزات آنان در فصل آينده بحث خواهد شد