است. در اين قسمت فرقى ميان نظام‌هاى دينى و غيره نيست.

خطوط قرمز در نظام‌هاى مبتنى بر عقلانيت ليبرالى، ممنوعيت‌هايى است كه قانون آن را تعيين مى‌كند ولى در نظام‌هاى دينى آنگاه كه اكثريت قاطع مردم نظام الهى را پذيرفته‌اند، الزامات و تعهّدات دينى خط قرمز است و با آزادى منافاتى ندارد.

3. با نظام مقبول جامع همسو باشد

«آزادى در بيان و رفتار» بايد با «دمكراسى» همگام و همسو باشند، هرگاه در پرتو يك انتخابات آزاد، نظامى تشكيل گرديد، و اكثريت قاطع رأى به آن نظام و قانون اساسى آن دادند كليه مصوبات دولت و مجلس، تحت عنوان «ميثاق ملى» محترم مى‌باشند، در اين صورت هرگاه آزادى در بيان و رفتار با اصول مصوبه دولت و مجلس در جدال باشد، يك‌چنين آزادى عملا ناقض اصول دمكراسى بوده و ضد ارزش خواهد بود.

ازاين‌جهت حكومت‌هاى مردمى مى‌توانند، هر نوع اجتماعات، نشريات، و سخنرانى كه امنيت و حكومت قانون را- كه تجلّى‌گاه افكار عمومى است- به خطر افكند ممنوع سازند.

نكته‌ى قابل توجه اين است كه سرچشمه قانون در حكومت‌هاى ليبرال، خواست مردم است، و در حكومت الهى و