وجود آنها بهره گيرند، مسلّما چنين بردگى با ماهيّت اسلام كه منادى آزادگى است، سازگار نيست.

اگر اسلام به نوعى از بردگى به صورت يك پديده‌ى اضطرارى صحّه نهاده است اين است كه در نبردهاى آزادى‌بخش، گروهى از سربازان دشمن اسير مى‌شوند، دراين‌صورت اسلام چند راه در پيش پاى خود دارد:

1. همه اسيران را سربه‌نيست كند، و اين با كرامت بشر و علو انديشه اسلامى سازگار نيست.

2. همگان را زندانى يا روانه اردوگاه‌هاى كار اجبارى كند.

مسلّما زندانى كردن گروه بى‌شمار علاوه به هزينه‌ى سنگين بر دولت اسلامى، مايه‌ى فساد اخلاق و مشكلات ديگر مى‌شود.

3. آنان را رها كند تا به كشورهاى خود بازگردند، در اين مورد بيم آن هست بار ديگر دست به حمله جديد بزنند.

4. آنان را در ميان مسلمانان رها سازد بدون اين‌كه خانه و كاشانه‌اى براى آنها ترتيب دهد مسلّما اين‌روش نيز خطرناك بوده و جان آنها را تهديد مى‌كند.

5. آخرين چاره اين است كه آنها را به عنوان نيروى كار در ميان مسلمانان تقسيم نموده كه به انگيزه‌ى بهره‌گيرى از كار آنها، از آنها حفاظت كنند و از زندگى مناسب بهره‌مند شوند، و در نهايت به عنوان‌