«لا تكن عبد غيرك و قد جعلك اللّه حرّا».[1] «بنده‌ى كسى مباش درحالى‌كه خدا تو را آزاد آفريده است».

باز امام على عليه السّلام مى‌فرمايد:

أيّها الناس أنّ آدم لم يلد سيّدا و لا أمة و انّ الناس كلّهم أحرار و لكن اللّه خول بعضكم بعضا.[2] «هان مردم! بدانيد آدم و حوا دو نوع فرزند به بار نياورده‌اند گروهى حرّ و آزاد، و گروهى ديگر عبد و برده باشند بلكه همگان آزاد چشم به دنيا گشودند ولى در زندگى برخى بر برخى برترى داده است (كه از يكديگر به صورت متقابل بهره بگيرند)».

اين ديدگاه اسلام درباره‌ى بشر است. بنابراين، تصور اين‌كه اسلام بردگى را تجويز كرده افترايى بيش نيست، بردگى در صدر اسلام و قبل و بعد آن جز تسلّط اقويا بر ضعفا و زورمندان بر ناتوانان چيزى ديگر نبود و تا چندى قبل در غرب و زادگاه دموكراسى (امريكا) كاملا رايج بود، و سياهان امريكايى امروز فرزندان بردگانى هستند كه نياكان آنها را به زور از افريقا به امريكا آورده‌اند تا در كشتزارها و كارگاه‌ها از

[1]. نهج البلاغه، نامه 31.

[2]. روضه كافى، ص 69.