آنجا محترم است كه در آن به حقوق خدا، تجاوزى صورت نپذيرد.

حق طاعت از آن كسى است كه بر جهان و انسان سلطه‌ى تكوينى دارد، و هرگاه پيام‌آوران از جانب او انسان را بر انجام امورى، و ترك امور ديگرى الزام كنند، نبايد به بهانه‌ى آزادى از آنها شانه خالى كرد، زيرا، بى‌اعتنايى به قوانين الهى خود تجاوز به حقوق الهى است.

محور دوم كه حق بر گرد او مى‌چرخد، جامعه است كه فرد جزيى از آن مى‌باشد، و طبعا براى خود حقوقى دارد كه بايد رعايت شود، و انسان نمى‌تواند به بهانه‌ى آزادى، به حقوق جامعه تجاوز كند، و سعادت جامعه را به خطر بيفكند. مثلا:

دعوت به «نيهليسم» و پوچ‌گرايى، و تشكيل عشرتكده و كانون‌هاى فساد و فحشاء كه با سعادت جامعه در تضاد است، نمى‌توان براى اين نوع اعمال، تحت عنوان آزادى مجوّز صادر كرد، زيرا اين نوع اعمال تجاوز به حقوق جامعه، و نتيجه‌ى آن مايه‌ى فروپاشى خانواده‌ها و گسترش انواع بيمارى جسمى و روحى مى‌باشد.

محور ديگر، حق فرد و سعادت او است، آيا او حق دارد كه خودكشى كند، و يا به هر عملى كه مايه‌ى بدبختى است دست يازد؟

تصور نمى‌كنم هيچ ليبرالى، براى اين كار مجوّز صادر كند.