مصالح عمومى را تهديد مى‌كند، آزادى وجود ندارد.

درباره‌ى آزادى مسكن، مسلما هر شهروندى در كشور خود در گزينش محل سكونت آزاد است، ولى هرگز حق اسكان در ديگر كشورها، بدون مجوّز ندارد، و حتى در كشور خود در مراكز ممنوع مانند مناطق نظامى يا املاك ملّى نمى‌تواند سكنى گزيند.

شگفت اينجاست كه آزادى عقيده، در حدّ آزادى در آرايش سر و صورت تنزّل داده شده درحالى‌كه خوشبختى و بدبختى انسان در گرو اصل آرايش و نوع آن نيست.

بر فرض اين‌كه در اين امور براى آزادى، حدّ و مرزى نباشد، ولى نبايد مسأله‌ى عقيده را با اين امور يكسان دانست و در هر دو مورد بر آزادى مطلق صحّه نهاد، زيرا رفتارهاى فردى انسان نيز بر دو گروه است:

1. كارهايى كه مربوط به سليقه و زندگى مادّى اوست. به طور مسلّم هر انسانى براى خود ذوق و سليقه‌اى دارد مثلا نوع معيّنى از لباس و آرايش و تحصيل و كار را مى‌پسندد. دراين‌صورت نبايد مزاحم او شد، زيرا اين نوع امور به هر نحوى صورت پذيرد در خوشبختى و بدبختى انسان مؤثّر نيست.

2. كارهايى كه با سعادت و خوشبختى او ارتباط دارد و جز يك راه معيّن، ديگر راه‌ها مايه‌ى بدبختى او است. آزادى مطلق در اين‌