سوءاستفاده مى‌كردند،[1] از سوى مراجع مسئول بدانها اخطار و يا با آنها برخورد قضايى مى‌شد؛[2] چرا كه بر اساس قوانين اسلامى و حقوقى كشورمان و حتى اديان الهى ديگر و برخى قوانين جزايى كشورهاى غربى، توهين به مقدسات الهى جرم است.[3] اين سوءاستفاده تا جايى بود كه حتى مهاجرانى، وزير فرهنگ و ارشاد اسلامى در جشنواره مطبوعات اصفهان گفت:

در كنار نقش مطبوعات ما شاهد سوءاستفاده بوده و هستيم و شاهد تعرض به مبانى دينى، انقلابى و تعرض به امنيت ملى نيز بوده و هستيم و به همين خاطر مديران مسئول به دادگاه كشيده مى‌شوند و احياناً نشريه‌اى توقيف و تعطيل مى‌شود.[4]

از بُعد كيفى شاهديم كه انواع سليقه‌ها و ديدگاه‌ها، نظرهاى خود را از طريق مطبوعات به اطلاع افكار عمومى مى‌رسانند و حتى افراد مخالف با نظام، سخنانشان در مطبوعات چاپ مى‌شود و به‌طور كلى نقد در مطبوعات كشور پررونق است. در دوران پهلوى، آيت‌الله سعيدى به جرم نوشتن اطلاعيه‌اى در اعتراض به سفر سرمايه‌داران صهيونيست به رياست راكفلر به ايران در سال 1349، توسط ساواك دستگير، شكنجه و به شهادت مى‌رسد.[5] در اين راستا، ساواك مأموريت داشت روزبه‌روز خفقان را شديدتر كند و سرنوشت مخالفان را با شكنجه و شهادت رقم زند.[6]

امروز در عرصه‌هاى گوناگون و مثلًا در «پرونده هسته‌اى» كه با امنيت ملى جمهورى اسلامى ايران در ارتباط است، شاهد انواع اظهارنظرها در عرصه مطبوعات هستيم؛ تا جايى‌كه‌

[1]. بنگريد به: جمعى از فضلا و روحانيون، آزادى يا توطئه؛ حميد رسايى، پايان داستان غم‌انگيز.

[2]. بنگريد به: محمدجواد صالحى انصارى، دادگاه مطبوعات در جمهورى اسلامى ايران.

[3]. سيدحسين هاشمى، ارتداد و آزادى، ص 30- 23.

[4]. روزنامه كيهان، 16/ 12/ 1378، ص 15.

[5]. بنگريد به: مركز بررسى اسناد تاريخى وزارت اطلاعات، ياران امام به روايت اسناد ساواك( شهيد آيت‌الله‌محمدرضا سعيدى).

[6]. بنگريد به: سعيد صمدى‌پور، شكنجه در رژيم شاه؛ قاسم حسن‌پور، شكنجه‌گران مى‌گويند( اعترافات شكنجه‌گران رژيم پهلوى در دادگاه)؛ تقى نجارى‌راد، ساواك و نقش آن در تحولات داخلى رژيم شاه؛www .ebratmuseum .ir .