همين‌رو، درباره آنان مى‌فرمايد:

إِنَّ الْمُنَافِقِينَ فِي الدَّرْكِ الْأَسْفَلِ مِنْ النَّارِ؛[1] آرى، منافقان در فروترين درجات دوزخند.

امام‌على (ع) در دشمنى و خطرناكى منافقان براى جامعه اسلامى مى‌فرمايد:

ولقد قال لي رسول‌الله‌ (ص): «اني لا اخاف على امتي مؤمناً ولا مشركاً، اما المؤمن فيمنعه الله بايمانه، و اما المشرك فيقمعه الله بشركه، ولكني اخاف عليكم كل منافق الجنان ...؛[2] رسول‌خدا (ص) به من فرمود: بر امت اسلام، نه از مؤمن و نه از مشرك هراسى ندارم؛ زيرا مؤمن را ايمانش بازداشته و مشرك را خداوند به جهت شرك او نابود مى‌سازد. من بر شما از منافقى مى‌ترسم كه دو چهره دارد ....

اما «قاعدين» در قرآن مجيد و روايات به افرادى گفته مى‌شود كه «نشسته‌اند»، بى‌آنكه در راه خدا بكوشند. بى‌اعتنايى‌شان به جامعه اسلامى آسيب وارد مى‌كند. آنانموجب تقويت دشمنان و ضعيف شدن دوستان مى‌شوند.

امام‌على (ع) در تحليل علل حوادث پس از رحلت پيامبر (ص) كه منجر به غصب رهبرى ايشان و شهادت حضرت زهرا (عليها السلام) شد، مى‌فرمايد:

وارز المؤمنون و نطق الضّالون المكذبون‌؛[3] مؤمنان به خانه‌هاى خود خزيدند [/ بى‌اعتنا شدند] و گمراهان دروغگو به صحنه آمدند.

همچنين آن حضرت طى نامه‌اى به عبدالله بن عباس علت تصرف مصر توسط سپاه معاويه و شهادت محمد بن ابى‌بكر، استاندار مصر را چنين بيان مى‌دارد:

... و دعوتهم سراً و جهراً و عوداً و بدء فمنهم الاتي كارهاً، و منهم المعتل كاذباً و منهم القاعد خاذلًا ...؛[4] مردم را نهان و آشكار، از آغاز تا انجام فراخواندم. عده‌اى با ناخوشايندى آمدند و برخى به دروغ بهانه آوردند و بعضى خوار و ذليل نشستند و نيامدند ....

[1]. نساء( 4): 145.

[2]. نهج‌البلاغه، نامه 27.

[3]. همان، خطبه 154.

[4]. همان، نامه 35.