جمهورى اسلامى در روز هفتم تير ماه سال (1360 ش) شهيد شدند، او تحمل مى‌كرد، يا اگر مى‌گفتند از دريا و زمين و هوا، نيروهاى بيگانه تهاجم كرده‌اند، آرام بود، اگر همه مناطق مسكونى و غيرمسكونى زير بمب‌هاى شيميايى و غيرشيميايى بود، همچنان آرام بود. اين كدام قدرت است كه دل و قلب را آرام مى‌كند؟ جز همان راه غيبى! و اين آرامش بود كه باعث شد انقلاب اسلامى به اينجا برسد.

مطلب يازدهم: امام راحل (قدس سره) يك سير تاريخى دارد كه مورخان مى‌توانند درباره او و شناسنامه او بررسى كنند و سخن بگويند. ولى در زندگى 90 ساله‌امام امت، دو دهه را بايد از يكديگر جدا كرد، كه ديگران اين دو دهه را نداشتند و اين دو دهه مخصوص ايشان است.

دهه اول، دهه انس او به جهان غيب و عرفان است.

دهه دوم، دهه انس او به عالم شهادت و رهبرى است.

دهه اول از اواخر سن 27 سالگى تا اوايل 38 سالگى است كه از سال 1347 ق شروع و تا سال 1358 ق ادامه مى‌يابد، يعنى سال‌هايى كه حضرت امام (قدس سره) كتاب‌هاى عميق عرفانى را نوشت؛ در 27 سالگى كتاب شريف «مصباح الهدايه إلى الخلافه و الولايه» را نوشت، سپس تعليقات بر فصوص، تعليقات بر مصباح الأُنس و آنگاه «سر الصلاه» را به رشته تحرير در آورد. اين دهه 27 تا 37 سالگى دهه غيب و قلمرو غيبى شخصيت امام راحل (قدس سره) است.

اما دهه دوم كه دهه شهادت و نشئه شهادت اوست، از پايان سال (1357 ش) تا آغاز سال (1368 ش) است كه در اين دهه عالم را زير و رو كرد.

دوران زندان و تبعيد نشانه مظلوميت بود، نه اقتدار، و خيلى از افراد به زندان رفتند، ولى آيا توانستند پس از آزادشدن، كشور را رهبرى و جنگ را هدايت كرده، انقلاب را به سامان رسانند؟ بسيارى مظلوم بودند، ولى آيا اين قدرت را داشتند كه اگر بر سرير اقتدار بنشينند، چون حضرت على (ع) حكومت كنند؟ اين مطلب براى ديگران ثابت نشد، ممكن بود كه «مدرّس» بتواند، ولى ثابت نشد، ممكن بود كه ديگران بتوانند، ولى عملى نشد. آن‌كه همه يافته‌ها و اسفار اربعه را از علم به عين آورد و از گوش به آغوش رساند، امام امت (قدس سره) بود. اين دو دهه شاخص و بارز، تميز دهنده زندگى حضرت امام‌خمينى (قدس سره) از ديگران است، بقيه آنچه كه ايشان در قم بود، يعنى چهل سال وسط، هر چند با رياضت و تهذيب نفس هماهنگ بود،