جامعه مذهبى و سنت‌گرايى ايران قابل‌تحمل نبود. فيلم‌هاى آمريكايى كه بيشتر از انواع مبتذل آن بودند، بيش از سى‌درصد برنامه‌هاى تلويزيونى و پرده‌هاى سينماها را اشغال كرده بود و آيت‌الله خمينى با اشاره به همين فيلم‌ها، سينما و تلويزيون را عامل اشاعه فساد و فحشا در ايران معرفى مى‌كرد.[1]

وضعيت راديو و به‌خصوص تلويزيون در دوره پهلوى از لحاظ پخش شوهاى غيراخلاقى، فيلم‌هاى مستهجن و جزاينها به گونه‌اى بود كه بسيارى از خانواده‌ها از خريد تلويزيون پشيمان شده بودند و بسيارى نيز تا پيروزى انقلاب اسلامى تلويزيون را به منازل خود راه ندادند.

امروز در عصر جمهورى اسلامى با حدود 110 شبكه راديويى و تلويزيونى استانى، ملى، منطقه‌اى و جهانى برنامه‌هايى را شاهديم كه گويايفرهنگ ملى و اسلامى ماست. از اين تعداد 35 شبكه راديويى و شبكه‌هاى تلويزيونى العالم، سحر، الكوثر، پرس تى وى و جام جم براى مخاطبان در سراسر جهان برنامه پخش مى‌كنند؛ حال آنكه در رژيم پهلوى دو شبكه تلويزيونى در نهايت سطحى‌نگرى و ابتذال قرار داشتند.

3. هنر

رسالت «هنر» به‌عنوان عاملى فرهنگ‌ساز و انتقال‌دهنده پيام، موجب ارتقا و اعتلاى فرهنگ جامعه است، اما متأسفانه در رژيم پهلوى با برنامه‌ريزى و سياست‌گذارى نادرست، هنر در خدمت انحطاط اخلاقى جامعه بود.

در «هنر سينما» با تأثير و جذابيت بسيار، فيلم‌هايى توليد و پخش مى‌شد كه گفتارها و صحنه‌هاى آن نهايت ابتذال و انحطاط اخلاقى را به نمايش مى‌گذارد.[2] اما امروز در عصر جمهورى اسلامى با تحول مبنايى در صنعت سينما، توليد فيلم‌هايى با محتوا و تكنيك بالا را شاهديم و در سطح جهان نيز به‌عنوان كشورى با سينماى معنوى و تكنيكى شناخته شده‌ايم، اگرچه رگه‌هايى از وابستگى به سينماى پيش از انقلاب در برخى فيلم‌ها مشهوداستكه در بين حدود يكصد فيلم سينمايى توليدى در سال، چنداندرخور توجه نيست.

در عرصه هنر «تئاتر» در دوران پهلوى، ابتذال را به جايى رساندند كه در يازدهمين دوره‌

[1]. بارى روبين، جنگ قدرت‌ها در ايران، ص 194.

[2]. بنگريد به: على‌اصغر كشانى، فرآيند تعامل سينماى ايران و حكومت پهلوى، مركز اسناد انقلاب اسلامى.