3. كشاورزى و دامپرورى‌

نمايش تصوير

امنيت غذايى از اركان جامعه توسعه‌يافته است كه با اقدامات رژيم پهلوى و نابودى كشاورزى از ميان رفت؛ تا آنجا كه ايران با وارد كردن محصولات از اين‌دست، از بزرگ‌ترين واردكنندگان مواد غذايى به‌شمار مى‌رفت: پنير از دانمارك، تخم‌مرغ از اسرائيل، گوشت از استراليا، گندم از آمريكا، مرغ از فرانسه، سيب‌زمينى و پياز از پاكستان و جزاينها. ايران در حالى بيش از 50 درصد مواد غذايى را از خارج وارد مى‌كرد كه 60 درصد مردم آن روستا نشين بودند، اما اينك با جمعيت 72 ميليونى و بيشتر شهرنشين، حدود 5 درصد مواد غذايى مورد نياز را وارد مى‌كنيم؛ ضمن آنكه تراز بازرگانى بخش كشاورزى نيز مثبت است، بدين معنا كه بيش از ميزان واردات، صادرات كشاورزى داريم.

كشورى كه تا پيش از اصلاحات آمريكايى در سال 1341 از لحاظ مواد غذايى خودكفا و حتى صادركننده گندم بود، متأسفانه به بزرگ‌ترين واردكننده محصولات غذايى در سال 1357 تبديل مى‌شود. براى نمونه، در سال 1356 ميزان واردات گندم ايران به بيش از يك ميليون و چهارصد هزار تن رسيد. همچنين در سال 1351 واردات كالاهاى كشاورزى بالغ بر 7/ 13 ميليارد ريال بود، تا اينكه در سال 1356 به 7/ 109 ميليارد ريال رسيد.[1]

با پيروزى انقلاب اسلامى ايران در كشاورزى با تحولات بزرگى روبه‌رو بوده‌ايم. براى مثال، از سال 1383 با سالانه توليد بيش از 15 ميليون تن گندم، پس از 40 سال به خودكفايى رسيده و در سال 1386 به صادركننده گندم تبديل شده‌ايم.

ايران از لحاظ اقليمى در منطقه‌اى خشك و نيمه‌خشك قرار گرفته و متوسط بارندگى سالانه آن كمتر از 250 ميلى‌متر است كه از متوسط جهانى، يعنى 750 ميلى‌متر بسيار كمتر است. به‌همين‌رو، ايران نيازمند سدسازى است تا با ذخيره آب‌هاى سطحى، آن را بهره‌بردارى كند.

[1]. شاپور رواسانى، دولت و حكومت در ايران، ص 210 و 211.