وارد خدمت دولت شد و پس از انجام وظيفه به عنوان سركنسول در بمبئى و تفليس، لقب مشير الوزرا، در 1279 (3- 1862) دريافت نمود و اندكى بعد سفير ايران در قسطنطنيه گرديد. در 1282 (1870) ناصر الدين شاه را در شهرهاى مقدس كربلا و نجف ملاقات كرد و سال بعد همراه وى به تهران بازگشت و وزير عدليه گرديد، كه بعدها اختيار نظارت عاليه بر اوقاف نيز به اين وزارتخانه اضافه شد. تمايل وى به معرفى نهادهاى اروپايى در ايران منجر به تكفير وى از سوى ملايان- به رهبرى حاجى ملا على و سيد صالح عرب- گرديد و شاه- كه وى همراهش از اروپا بازگشته بود- مجبور به خلع وى از تمامى ديگر مناصبش شده و او را حكمران رشت نمود. در 1291 هجرى قمرى (5- 1874) وى مجددا به منصب وزارت امور خارجه، با لقب سپهسالار اعظم، گمارده شد. با اعمال نفوذ از سوى وى بود كه ملكم خان به ايران بازگردانده شد، امّا تأسيس فراماسونى- فراموشخانه- ايجاد سوءظن نمود و در نتيجه ملكم خان به عنوان نماينده ايران در لندن منصوب گرديد. سپهسالار اصلاحات مهم چندى را در سازمان حكومتى ايران بنا نهاد. امّا مجددا مورد غضب شاه قرار گرفت و- اسما به عنوان حكمران خراسان- به مشهد تبعيد گرديد و در آنجا، در 1298، به ناگهان- (آنچنان كه عقيده عموم برآنست به وسيله زهر- وفات يافت. ناصر الدين شاه شعر ذيل را، به عنوان ماده تاريخ مرگ وى، سرود:

نويسنده كتاب «تاريخ بيدارى ايرانيان» وى را تقريبا صاحب الهامات پيامبرگونه مى‌داند، زيرا گفته شده كه وى اظهار اميدوارى كرده است كه مسجد و بهارستانى كه وى ساخته بود روزى ميزبان نمايندگان ملت شود و حتى اعلام داشته بود كه اين ساختمان را به همين منظور ساخته است.

گزارش شماره 15 (فتواى مربوط به حقوق زرتشتيان)

در اين اواخر از مجتهدهاى بزرگ كربلا و نجف خواسته شد كه در رابطه با حقوق جامعه زرتشتيان ايران فتوايى صادر كنند. در صفحه بعد متن اصلى استفتاء و فتوا درآورده شده است.