طى دو روز ديگر چنين به‌نظر مى‌رسيد كه شاه، حتى در اين لحظات آخر، نرم شده و در نتيجه از دخالت روسيه جلوگيرى شود، زيرا صبح روز 20 آوريل وى به نمايندگان انگليس و روسيه قول داد دستورات تلگرافى به عين الدوله ارسال كند تا وى اجازه دهد كه تا اواسط روز 26 آوريل آذوقه وارد تبريز گردد، و البته طى اين دوره بايد هردو طرف به توقف تخاصمات مبادرت ورزند. و در نتيجه اين قول، روز بعد به نيروهاى روسى دستور داده شد از مرز عبور ننمايند. (شماره‌هاى 210، 215). اين مسئله كه آيا شاه نتوانست دستورات وعده داده شده را ارسال نمايد، يا عين الدوله آنها را ناديده گرفت، و يا اينكه اين دستورات در ميان راه متوقف گرديدند، مسئله‌اى است نامعلوم. امّا پس از آنكه مليّون، در نتيجه ميانجيگرى كنسولها، جنگ را متوقف ساختند، سربازان مزدور رحيم خان به مواضع مهم آنها در خطيب حمله و آن را اشغال كردند.- شماره 228: همچنين مراجعه شود به شماره 235-، در حاليكه عين الدوله از دادن هرگونه تسهيلات براى ورود مواد غذايى به داخل شهر خوددارى ورزيد. همان روز به نيروهاى روسيه، كه قبلا در مرز مستقر شده بودند و متشكل از چهار اسكادران قزاق، سه گردان پياده، دو آتشبار توپخانه، و يك گروه نقب‌زن، تحت فرماندهى ژنرال زنارسكى، بودند دستور داده شد به سوى تبريز پيشروى كرده، جاده را باز كنند و آذوقه به درون شهر بياورند و به فرمانده آنها دستور داده شد، هيچ‌گونه مسئوليت اجرايى نپذيرفته و در منازعه بين طرفهاى متخاصم دخالت ننمايد. (شماره‌هاى 231، 232.) دو روز بعد، شاه با اين ادعا كه «از سوءظن در مورد اينكه وى دستورات موعود را براى ژنرالهايش ارسال نداشته، بسيار رنجيده‌خاطر گشته»، عملا به آنها تلگراف كرد «ورود آزادانه مواد غذايى به داخل شهر، بدون محدوديت ميزان و زمان، تسهيل نمايند و دستور توقف كامل تخاصمات را صادر كرد.» (شماره‌هاى 242، 245.) امّا وى بيش از اندازه دير به وعده خود وفا نمود، زيرا نيروهاى روسى قبلا در حال پيشروى و راهپيمايى به سوى تبريز بودند و در 29 آوريل وارد اين شهر شدند.

احساسات رهبران مليّون هرچه كه بود، ترديد نمى‌توان داشت كه از نظر سكنه شهر، و نيز تمامى كسانى كه با وحشت ناظر چشم‌انداز خونريزى و غارتى بودند كه بى‌ترديد حاصل ورود سربازان سلطنت‌طلب به داخل تبريز بود، ورود نيروهاى روسى كه بازگشايى جاده جلفا و ورود آذوقه براى مردم گرسنه را در پى داشت، يك آسودگى خاطر خوشايند بود. تضمينهاى ارائه شده توسط حكومت روسيه مبنى بر اينكه «سربازان پادشاه فقط تا زمانى در قلمرو ايران باقى خواهند ماند كه براى تضمين كامل امنيت جان و مال كنسولگريهاى روسيه و ديگر كشورهاى خارجى و اتباع آنها ضرورى‌