اداره مملكت باشد و با سعه صدر[1] بين قواى مختلف هماهنگى ايجاد كند و از ديگر سو توان چاره‌جويى در رفع مشكلات و بن‌بستهاى سياسى را داشته باشد كه البته انجام اين امر نياز به مديريتى كاملا سنجيده دارد.

بايد توجه داشت كه شرط كفايت و حسن‌تدبير مستلزم دارا بودن اين صفات است:

1. فراست بالا و شناخت زيروبم كارها؛

2. اراده قوى و مستقل كه ناشى از شجاعت اقدام در مواقع خطير و حساس است؛

3. علم به زمان و حوادث آن؛

4. اتصاف به مكارم اخلاقى كه براى اداره امور مردم مورد نياز است، مانند بردبارى، حكمت و سعه صدر.[2]

اشكالاتى چند در مورد معناى واژگانى و اصطلاحى ولايت مطلقه فقيه‌

در مورد معناى واژگانى و اصطلاحى ولايت مطلقه فقيه اشكالاتى مطرح كرده‌اند كه به برخى از آنها پاسخ مى‌دهيم:

اشكال اول: برخى از نويسندگان بر اين گمان‌اند كه ولايت در معناى حكومت و زمامدارى به كار نرفته است. اينان به انكار ريشه لغوى و تاريخى ولايت پرداخته‌[3] و آن را به معناى «قيوميت»- كه لازمه آن تداعى «محجوريت» در مولى عليه است- پنداشته‌اند[4] و از سويى ولايت فقيه را باعث تحقير مردم و تنزل آنان تا حد صغار و ديوانگان بيان كرده‌اند.[5] پاسخ: 1. در پاسخ به اين اشكال مى‌توان به اين نكات اشاره كرد: پيش‌تر گفته آمد كه واژه «ولايت» در كتب لغت، قرآن و روايات به معناى امارت و سرپرستى و حكومت نيز به كار رفته است؛ آن‌سان كه اين معنا كاملا آشكار است.

2. ولايت داراى اقسامى است كه تنها برخى از آنها مانند ولايت بر صغار و مجانين به معناى‌

[1] . امير المؤمنين مى‌فرمايد:« آلة الرياسة سعة الصدر».( نهج البلاغه، حكمت 176.)

[2] . الداورى، مسلم، التقيه فى فقه اهل البيت عليه السّلام، ج 2، ص 561.

[3] . حائرى، مهدى، حكمت و حكومت، ص 178.

[4] . همان، ص 177.

[5] . همان، ص 216.