معلوم شود اطاعت چه كسى واجب، و خروج بر چه كسى حرام، و قتال به چه كسى واجب است، ولى اين مسئله از قبيل مسائل علم فقه نيست، بلكه از مسائل علم كلام است».[1] برخى از بزرگان نيز دراين‌باره آورده است: «بايد يادآورى نمود كه كلامى بودن ولايت فقيه از كلامى بودن امامت سرچشمه مى‌گيرد».[2] بر اين اساس، يكى از محلهاى طرح ولايت فقيه علم كلام است.

بنابراين اگر ولايت فقيه را مسئله‌اى كلامى، و نصب ولىّ فقيه را از جانب خداوند و معصومين بدانيم، اين مسئله از ارزش والايى برخوردار مى‌گردد و از ديگر سو دستورهاى رهبرى نيز قداست خاصى خواهد يافت.

[1] . علامه حلى، تذكره الفقهاء، ج 1، ص 452.

[2] . جوادى آملى، عبد اللّه، ولايت فقيه( ولايت فقاهت و عدالت)، ص 144.