3. ايستادگى و مقاومت مردم.[1]

ايشان با اشاره به اين سه عنصر، نتيجه مى‌گيرد كه چنين انقلاب ريشه‌دارى در تاريخ ايران و بلكه تاريخ اسلام سابقه نداشته است.[2]

2. ايجاد محدوديت‌هاى جديد براى امام‌

اشتباه ديگر شاه، مجموعه اقداماتى بود كه در جهت محدود كردن فعاليت‌هاى امام در نجف به‌عمل آورد و همين امر، زمينه‌ساز هجرت ايشان به پاريس شد. اين اقدام شاه، زمينه‌هاى جهانى‌شدن انقلاب و تحكيم رهبرى امام را به‌وجود آورد و آزادى عمل ايشان را به‌گونه چشمگيرى افزايش داد. در كتاب كارتر و سقوط شاه آمده است:

اين امر به آيت‌الله خمينى امكان داد توجه جهانيان را جلب كند ومخالفان پراكنده را وادارد كه شخص شاه را هدف مبارزات خود قراردهند.[3]

حضرت امام در طول اقامت سيزده‌ساله در نجف، هيچ‌گاه از آزادى عمل كاملى برخوردار نبود و همواره تحت كنترل و مراقبت آشكار و پنهان دستگاه‌هاى امنيتى عراق و ايران قرار داشت. به‌علاوه خود ايشان نيز به جهت شرايط خاص حاكم بر عراق و حوزه نجف، تلاش مى‌كرد تا بهانه به دست دولت بعثى عراق براى تحت فشار قرار دادن مردم و علما ندهد.

[1]. بنگريد به: همان، ص 230، 316، 490 و 512.

[2]. مؤسسه تنظيم و نشر آثار امام‌خمينى، كوثر، ج 1، ص 531 و 595. همچنين بنگريد به: سيدروح‌الله موسوى‌خمينى( امام)، صحيفه امام، ج 3، ص 504، 512 و 524؛ ج 4، ص 94.

[3]. مايكل لدين و ويليام لوئيس، كارتر و سقوط شاه، روايت دست اول، ص 37.