گفته بود، از دست رفت و محمدرضا بر اوضاع مسلط شد.[1] و شگفت آنكه همه آنچه امام پيش‌بينى كرده بود، واقع شد!

با اين همه، پيام امام بى‌ثمر نبود؛ دعوت امام‌خمينى به قيام براى خدا، نور اميد را در دل طلاب و روحانيان جوان حوزه تاباند و آنها را بيش از پيش شيفته امام و انديشه‌هاى سازنده و متفاوتش كرد. همين امر باعث شد تا به تدريج حلقه‌اى از ياران همفكر و انقلابى بر گِرد امام شكل گرفت و زمينه‌ساز حركت‌هاى سياسى سال‌هاى بعد شد.

امام كه در آن سال‌ها از شخصيت‌هاى علمى و مدرسان صاحب‌نام حوزه به‌شمار مى‌رفت، قاطعانه از جايگاه رفيع آيت‌الله العظمى بروجردى دفاع مى‌كرد و عقيده داشت كه « (امروز آيت‌الله بروجردى) عَلَم است ... ايشان هرچه بفرمايند ما بايد اطاعت كنيم.»[2]

امام‌خمينى در سال‌هاى مرجعيت مرحوم بروجردى همواره مشاور امين ايشان در مباحث مربوط به اداره حوزه و مسائل سياسى بود و اغلب تصميم‌گيرى‌هاى سياسى يا در حضور امام انجام مى‌پذيرفت يا پس از مشورت با ايشان نظر نهايى اعلام مى‌شد.[3]

آيت‌الله العظمى بروجردى نيز احترام فراوانى براى امام قائل بودند و ايشان را «چشم و چراغ حوزه» مى‌دانستند.[4]

[1]. ايشان بعدها نيز با حسرت از عدم استفاده از اين دوران ياد مى‌كنند.( بنگريد به: سيدروح‌الله موسوى‌خمينى( امام)، صحيفه امام، ج 3، ص 381؛ ج 21، ص 441.)

[2]. محمدحسن رجبى، زندگى‌نامه سياسى امام‌خمينى، ص 139.

[3]. بنگريد به: همان؛ سيدحميد روحانى، نهضت امام‌خمينى، دفتر اول، ص 115.

[4]. محمدحسن رجبى، زندگى‌نامه سياسى امام‌خمينى، ص 139.