پيامبراكرم (ص) كه مى‌فرمايد: «اگر مسلمانى صداى استغاثه مسلمان ديگرى را بشنود و به يارى او برنخيزد، مسلمان نيست.»[1] به همه مسلمانان مى‌آموزد كه حد و مرزهاى جغرافيايى، نبايد ما را نسبت به برادران مسلمانمان، در هر نقطه از جهان كه باشند، بى‌تفاوت نمايد.

اسلام، حتى نسبت به افراد غيرمسلمان نيز، به‌دليل انسان بودن، ارزش و احترام قائل است و از مسلمانان مى‌خواهد كه از كنار مشكلات هيچ انسانى، حتى‌اگر هم‌كيش و آيين آنها نباشد، با بى‌تفاوتى نگذرند و به حمايت از او برخيزند. به همين دليل امام‌خمينى وظيفه و رسالت جهانى خود و ملت ايران را چنين ترسيم مى‌كند:

ما اعلام مى‌كنيم كه جمهورى اسلامى ايران براى هميشه حامى و پناهگاه مسلمانان آزاده جهان است و كشور ايران به‌عنوان يك دژ نظامى و آسيب‌ناپذير، نياز سربازان اسلام را تأمين و آنان را به مبانى عقيدتى و تربيتى اسلام و همچنين به اصول و روش‌هاى مبارزه عليه نظام‌هاى كفر و شرك آشنا مى‌سازد.[2]

روشن است كه اين نگاه جهانى امام، نقطه مقابل انديشه ناسيوناليسم و ملى‌گرايى است كه در سده‌هاى اخير، به‌ويژه در اواخر قرن نوزدهم و بيستم، در ميان مسلمين رواج يافت و عزت و اقتدار آنان را به‌شدت پايمال كرد. بنابراين، مناسب است با اشاره به ماجراى ملى‌گرايى و ناسيوناليسم، آن را با انديشه «مكتب‌گرايى» امام و برخى ديگر از مصلحان معاصر مقايسه كنيم.

[1]. محمدبن يعقوب كلينى، الكافى، ج 2، ص 164، ح 5.

[2]. مؤسسه تنظيم و نشر آثار امام‌خمينى، جهان اسلام از ديدگاه امام‌خمينى( تبيان، دفتر نوزدهم)، ص 123.