تلاش مى‌كنيم با مرورى اجمالى بر بخشى از وظايف و چشم‌اندازهايى كه امام‌خمينى پيش‌چشم مسئولان نظام گشوده‌اند، با آنچه «منشور دولت اسلامى»[1] ناميده‌ايم بيشتر آشنا شويم.

مسئوليت، آزمون و امانتى الهى‌

از نگاه امام، دستيابى به قدرت و مسئوليت، اگر در مسير خداوند نباشد و خدمتى‌به خلق خدا نكند، نه‌تنها هيچ‌گونه امتيازى محسوب نمى‌شود، بلكه آخرت او را به خطر مى‌اندازد؛ زيرا بايد در برابر آنچه انجام داده، نزد خدا و خلق خدا پاسخگو باشد.

امام همچون پدرى دلسوز، به مسئولان نظام هشدار مى‌دهد:

هان اى متصديان و دولتمردان از رده به اصطلاح بالا تا پايين، به‌هوش باشيد كه در دوراهى سعادت و شقاوت قرار داريد.[2]

خطر، بزرگ است و مسئوليت بزرگ! ... از تحت اين مسئوليت بايد صحيح بيرون بياييم.[3]

امام‌خمينى دلبستگى به رياست‌ها و مقام‌هاى دنيوى را نشانه ضعف روحى انسان‌ها مى‌دانند[4] و به مسئولان كشور يادآورى مى‌كنند كه:

اين مقامات بعد از چند روزى ديگر تمام مى‌شود. آنهايى كه در اريكه قدرت‌هاى بزرگ بودند بعد از چند روز تمام شد؛ آنهايى هم كه به‌

[1]. مراد از« دولت اسلامى» در اينجا معناى وسيع آن، يعنى مجموعه قواى سه‌گانه و مسئولان عالى‌رتبه نظام اسلامى است.

[2]. سيدروح‌الله موسوى‌خمينى( امام)، صحيفه امام، ج 19، ص 157.

[3]. همان، ج 8، ص 490.

[4]. همان، ج 20، ص 125.