نمى‌داد، در حد توانشان به اين مهم مى‌پرداختند.[1]

4. تكليف منصب ولايت در زمان غيبت امام عصر

امام‌خمينى بحث خود را با پرسشى روشن پى مى‌گيرد:

شكى نيست كه اسلام، دين خاتم است و احكام و قوانين آن «اعم از قوانين اقتصادى و سياسى و حقوقى، تا روز قيامت باقى و لازم الاجراست.»[2]

از طرفى مى‌دانيم «قانون‌گذارى به‌تنهايى سعادت بشر را تأمين نمى‌كند؛ پس‌از تشريع قانون بايستى قوه مجريه‌اى به‌وجود آيد ... كه قوانين و احكام ... را اجرا كند.»[3]

حال پرسش اين است كه آيا خداوند براى دوران طولانى غيبت امام‌زمان (عج) چاره‌اى انديشيده يا حكومت را در اين دوران رها كرده و به هر آنچه پيش آيد راضى شده است؟ سؤال روشن و صريح امام اين است: «از غيبت صغرى‌[4] تاكنون كه بيش از هزار سال مى‌گذرد ... در طول اين مدت مديد، احكام اسلام بايد زمين بماند و اجرا نشود؟!»

پاسخ اين پرسش روشن است «هيچ‌كس نمى‌تواند بگويد ديگر لازم نيست از حدود و تماميت ارضى وطن اسلامى دفاع كنيم؛ يا امروز ماليات و ... و خمس وزكات نبايد گرفته شود؛ قانون كيفرى اسلام و ديات و قصاص بايد تعطيل‌

[1]. بنگريد به: همو، شئون و اختيارات ولى‌فقيه، ص 40- 38.

[2]. همان، ص 5.

[3]. همو، ولايت فقيه، ص 17.

[4]. از سال 260 تا 329 ق دوره غيبت صغرى ناميده مى‌شود. در اين دوره، شيعيان از طريق نايبان خاص حضرت حجّت( عثمان‌بن سعيد، محمدبن عثمان، حسين‌بن روح و على‌بن محمد) با ايشان در ارتباط بودند.