اكثريت مردم جامعه است.»[1] نتيجه اين يگانگى، پذيرش حق فرمانروايى رهبران، و لزوم فرمانبرى شهروندان خواهد بود.

شايد حكومتى بتواند با زور و سركوب، خود را بر مردم تحميل كند و آنان را وادار به اطاعت نمايد، اما حتى چنين حكومتى براى تثبيت و استقرار خود نيازمند كسب مشروعيت است؛ زيرا اگر مردم نپذيرفته باشند كه از حكومت فرمان ببرند، احتمال شورش و انقلاب همواره حكومت را تهديد مى‌كند. بنابراين حتى حاكمان مستبد و اقتدارگرايى كه فاقد مشروعيت هستند نيز ضرورت كسب مشروعيت را همواره احساس مى‌كنند.

حال بايد ديد مشروعيت يك حكومت از چه راه‌هايى به‌دست مى‌آيد و چه ديدگاه‌هايى در اين زمينه وجود دارد:

منشأ مشروعيت‌

درباره منشأ مشروعيتِ حكومت‌ها نظريه‌هاى مختلفى ارائه شده است؛ اما مهم‌ترين نظريه‌هاى منشأ مشروعيت را مى‌توان چنين برشمرد:

1. مشروعيت فطرى: در اين ديدگاه منشأ مشروعيت حاكم، ويژگى‌ها و خصوصيات فطرى و طبيعى اوست؛ طبق اين نظريه، طبيعت و سرشت برخى براى فرمانروايى و ساير افراد براى اطاعت از فرمانروايان خلق شده است. ويژگى فرمانروايى ممكن است در يك خانواده، نژاد يا طبقه‌اى خاص وجود داشته باشد؛ اما به هر حال مختص افراد خاصى است. ارسطو از جمله طرفداران اين نظريه است. او در كتاب معروفش، سياست مى‌گويد:

برخى از زندگان از همان نخستين لحظه تولد براى فرمانروايى يا

[1]. عبدالحميد ابوالحمد، مبانى سياست( جامعه‌شناسى سياسى)، ص 244.