ايشان كه اصولًا از يك رهبر دينى انتظار مى‌رفت، حتى در هجوم التهابات و هيجاناتِ ناشى از شرايط سخت انقلابى، از ايشان ترك نشد و كوران حوادث بر آن اثر نگذاشت.

لوسين ژرژ، خبرنگار فرانسوى لوموند، كه امام‌خمينى را در نجف ملاقات مى‌كند، آرامش و وقار او را چنين ترسيم مى‌كند:

آيت‌الله خمينى ... با بيانى متهورانه و لحنى آرام، به مدت دو ساعت با ما سخن گفت. حتى وقتى به اين مطلب و تكرار آن مى‌پرداخت كه ايران بايد خود را از شرّ شاه خلاص كند، و نيز هنگامى كه به مرگ پسرش اشاره مى‌كرد، نه آثار هيجان در صدايش ديده مى‌شد و نه در خطوط چهره‌اش حركتى ملاحظه مى‌گرديد. وضع رفتار و قدرت تسلط و كفِّ نفس او خردمندانه بود. آيت‌الله به‌جاى آنكه با فشار بر روى كلمات، ايمان و اعتقاد خود را به مخاطبش ابلاغ كند، با نگاه خود چنين مى‌كرد؛ نگاهى كه همواره نافذ بود، اما هنگامى كه مطلب به‌جاى حساس و عمده‌اى مى‌رسيد، تيز و غيرقابل تحمل مى‌شد ... در حال حاضر در ايران و به‌نام همين پارساى زاهدِ 76 ساله است كه قيام‌هاى متعددى به‌وقوع مى‌پيوندد.[1]

وقار و آرامش امام نه‌تنها از خروش و توفندگى ايشان در مواضع انقلابى و از دميدن شور انقلابى در يارانش نكاست، بلكه او را در چشم دشمنانش تسخيرناپذير و غير قابل نفوذ جلوه مى‌داد.

5. اعتقاد به وحدت اما با حفظ اصول‌

يكى از فرازهاى مهم سخنان و اعلاميه‌هاى حضرت امام، به‌ويژه در دو ساله منتهى به پيروزى انقلاب، توصيه به وحدت صفوف بود. اين توصيه، پس از پيروزى انقلاب نيز يكى از محورى‌ترين توصيه‌هاى ايشان براى حفظ دستاوردها

[1]. همان، ج 3، ص 366.