در زمان بنى‌اميه طرح شد و در زمان بنى‌عباس قوّت گرفت.[1]

اما در ايران، اين انديشه در قرن‌هاى اخير و در زمان حكومت قاجار، صورت جدى‌ترى گرفت و به نتايجى هم منجر شد.[2]

اوج اين انديشه، در زمان سلطنت پهلوى- پدر و پسر- بود؛ به‌گونه‌اى كه برخى از انديشمندان، يكى از مهم‌ترين مأموريت‌هاى رضاخان را سكولاريزه كردن حكومت دانسته‌اند.[3] در واقع در دوران پهلوى همه عوامل- استعمار، غرب‌گراها، حكومت مستبد پهلوى و مقدس‌مآب‌ها- دست به دست هم دادند، تا با جدا كردن دين از سياست، علما و مؤمنان را نسبت به سرنوشت كشور و مسائل سياسى، بى‌تفاوت سازند و از اين طريق، برنامه‌هاى خود را با خاطرى آسوده دنبال كنند.

[1]. همان، ج 6، ص 418.

[2]. حامد الگار، دين و دولت در ايران و نقش علما در دوره قاجاريه.

[3]. بنگريد به: عليرضا ظهيرى، عصر پهلوى به روايت اسناد، ص 84- 43.