مقدمه‌

ترديدى نيست كه امام‌خمينى در شمار انديشمندان بزرگ عرصه سياست و يكى از مقتدرترين رهبران سياسى جهان است؛ او رهبرى انقلابى را برعهده داشت كه نه‌تنها تحولى شگرف در ايران پديد آورد، بلكه امروزه تأثيراتِ جهانى نهضت او نيز به‌خوبى قابل‌مشاهده است. از سويى مى‌دانيم اين انديشمند و رهبر سياسى، پيش از آنكه «رهبر نهضت» و «امام‌خمينى» خوانده شود، نزد حوزويان و شمار نسبتاً اندكى كه او را مى‌شناختند «آيت‌الله خمينى» ناميده مى‌شد؛ سيّدى نورانى، خوش‌سيما و متواضع كه افزون بر علم فقه و اصول، در كلام، فلسفه، عرفان، اخلاق، تفسير و ساير علوم اسلامى و حوزوى، صاحب‌نظر بود و فضلا و طلاب مستعد و خوش‌فكر، به درس ايشان توجه ويژه‌اى داشتند.

پرسش اين است كه چگونه اين عالم دينى، از دنياى سياست سردرآورد؟ و به چه دليل پا به عرصه سياست گذاشت؟ آيا اعتقادات دينى، او را به دنياى سياست خواند، يا ورود او به دنياى سياست، با دانش و اعتقادات دينى او بى‌ارتباط بود و انگيزه‌هاى ديگرى او را به اين صحنه كشاند؟ اگر دين او را به اين صحنه فراخواند، چه ارتباطى مى‌توان بين دين و سياست جست؟