كميت شعر را برگزيده بود. و اين خود آغاز دوره‌اى بود كه ادب سياسى يا متعهّد، با كميت پس از مدتى كوتاه پا به عرصه‌ى حيات مى‌نهاد.

امويان شعر را از تعهّد به ابتذال برده و صحنه‌هاى نقش‌آفرينى اجتماعى را از آن بازستانده بودند. سياست مطلوب آن‌ها شعر را در موضوعات تفنّنى و تغزّل بى‌محتوا- كه نه پيامى داشت و نه رسالتى- سخت مهار كرده بود. مقايسه‌اى بين اشعار حسّان بن ثابت و هنده با اشعار اخطل و جرير شاهدى است بر صحّت اين ادعا. اينجاست كه نقطه‌ى شروعى در ادب پيدا مى‌شود، و مسائلى بى‌سابقه از پيش، در مجموعه‌اى به نام «هاشميّات» با كميت پا به صحنه مى‌گذارد.

حكومت اموى به محض آنكه از نشر هاشميّات آگاه شد، به سرعت و شدّت تمام به جمع‌آورى و مقابله با آن پرداخت، و اصمعى يكى از وابستگان دستگاه خود را مأمور اين كار كرد. نيز براى خنثى كردن اثر اجتماعى هاشميات و بدنام كردن شخصيّت شاعر، دست به پراكندن اراجيف و اباطيل زد، باشد كه تا با آن بتواند از رشد و آگاهى مردم جلوگيرى كند و هم پيام‌آوران آزادى و عدالت را بدنام جلوه دهد.

انعكاس هاشميات تا آن اندازه گسترده و فراگير شد كه حتّى در عصر عبّاسيان، اديب نامدار و لغوى شهيد شيعى «ابن سكّيت»، جان بر سر حفظ آن نهاد. چه او يكبار ديگر هاشميّات سانسورشده‌ى دستگاه حاكم را كامل كرد و به اصل برگرداند و آنچه را اصمعى حذف كرده بود دوباره در متن اشعار جاى داد. بعدها با زمينه‌سازى‌هاى قبلى و در ظاهر به جرم صراحت لهجه، در حضور خليفه، ابن سكيّت را شهيد كردند. آرى همان‌گونه كه كميت در هاشميات گفته بود، 14 عشقى در دل نهان داشت كه، جداى از تمام عشق‌هاى معمول روزگار، نه با ماهرويان كار داشت و نه مه پيكران را مى‌شناخت، بلكه عشق سينه‌گداز او به سوى خاندان بنى هاشم، شاخه‌هاى درخت آزادى و انسانيت شعله مى‌كشيد. و همين شعله‌ها بود كه در خرمن هستى ستمگران روزگار در گرفته بود.

قصيده‌ى بائيه‌

از قصايد مشهور هاشميّات، قصيده‌ى بائيه است در 140 بيت. اينك چند بيت از آن‌