كه امام على (ع) گفت:

در فتنه‌ها بايد به بچه شتر مانى، نه از شيرت بدوشند و نه بر دوشت سوار شوند.

اين تندروى و عملزدگى، بعدا يكبار هم شاعر آزاده‌اى چون سيّد حميرى را دچار خود كرد كه با رهنمودهاى امام صادق (ع)، شاعر جوان به خطّ امامت بازآمد.

نام و نسب شاعر

نام او كثير بود بر وزن امير، ولى به لحاظ كوتاهى قدش او را كثّيّر ناميده‌اند. پدرش عبد الرّحمن بن اسود بود، كه بيشتر مورّخان به اشتباه نام او را عبد الرّحمن بن ابى جمعه گفته‌اند.

به سال 23 هجرى در كلّيه، يكى از قريه‌هاى حجاز بين مكّه و مدينه، بزاد. در جوانى، شتر و گوسفندان عمويش را مى‌چراند، و هرسال در، جار، بازار مدينه در ساحل درياى سرخ، براى فروش شتر حاضر مى‌شد. پس از چندى اين شغل را رها كرد و به عطّارى پرداخت و در مدينه دكّانى براى اين كار اختيار كرد. گفته‌اند، بسيار كوتاه‌قد بود و پوست صورتش به سرخى مى‌زد. خلقى نيك داشت و از شجاعتى بى‌مانند برخوردار بود. در «اغانى» آمده است كه چون حزين كنانى- كه شاعرى بلندبالا و نيرومند بود و سوار بر الاغ مى‌شد- كثيّر را هجو كرد، او را با الاغش بر زمين غلطاند. 8

حاضرجوابى، بديهه‌گويى، تيزفهمى و زبان برنده‌اش را نيز بايد بر جسارت و شجاعتش افزود.

سيوطى در «المزهر» آورده است كه ابن ابى الحق عالم، ناقد و پيشرو علوم ادب، گفته است كه كثيّر از بزرگ‌ترين شاعران دوره‌ى اسلامى است. 9

در تشيّع، صريح بود، و با آنكه مروانيان از مذهبش آگاهى داشتند، او هيچگاه به ملاحظات سياسى بر ميل آن‌ها نرفت. ابو الفرج اصفهانى در كتاب «الأغانى» شرح زندگى او را به تفصيل آورده و مواردى را كه دالّ بر تشيّع و براعت ادبى او تواند بود، بيان كرده است.

بروكلمان در تاريخ ادبياتش، او را راويه‌ى جميل و پرورده‌ى دائى‌اش برشمرده، و